ระลึกถึงเรื่องราวระเบิดที่พิพิธภัณฑ์ COPE Visitor Centre เวียงจันทร์ ประเทศลาว

ระลึกถึงเรื่องราวระเบิดที่พิพิธภัณฑ์ COPE Visitor Centre เวียงจันทร์ ประเทศลาว

เล็กได้มีโอากาสเดินทางมาทำงานที่เวียงจันทร์ (งานเอกสาร) ประมาณ 1 อาทิตย์ จริงๆไม่มีแพลนจะมาเที่ยวที่ไหนเลย จนกระทั่งวันหยุดสุดสัปดาห์ เลยหาสถานที่ท่องเที่ยวที่สามารถเดินไปได้ จนกระทั่งมาสะดุดที่ พิพิธภัณฑ์ COPE Visitor Centre (ศูนย์ให้ความช่วยเหลือทางด้านกายอุปกรณ์เทียมและกายอุปกรณ์เสริม) ที่เป็นพิพิธภัณฑ์ที่เล่าเรื่องราวของสงครามเวียดนาม ที่สหรัฐอเมริกา ที่ทิ้งระเบิดลงที่ลาว ทำให้ประเทศลาวเป็นประเทศที่มีกับระเบิดมากที่สุดในโลก ว่าแล้วก็ออกเดินไปตาม GPS ประมาณ 10 นาทีจากที่พัก

COPE; (Cooperative Orthotic and Prosthetic Enterprise) หรือชื่อภาษาไทย (ศูนย์ให้ความช่วยเหลือทางด้านกายอุปกรณ์เทียมและกายอุปกรณ์เสริม) ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 2539 หลังสงครามเวียดนาม เป็นพิพิธภัณฑ์ที่บอกเล่าเรื่องราวความโหดร้ายในช่วงสงครามเวียดนามที่กองทัพสหรัฐได้ทิ้งระเบิดที่เวียดนาม เมื่อกลับเข้ามาที่ฐานทัพไทย ประเทศไทยนั้นไม่อนุญาตให้นำเครื่องบินที่มีระเบิดลงจอด ทำให้กองทัพสหรัฐต้องทิ้งระเบิดลงที่ประเทศลาวก่อนกลับเข้าฐานทัพไทย และก็จงใจจงใจทิ้งระเบิดในลาว เพื่อเป็นการป้องกันการซ่องสุมกองกำลังของเวียดนามในลาว ทำให้ประเทศลาวเป็นประเทศที่มีระเบิดมากที่สุด และมากที่สุดเมื่อเทียบกับจำนวนประชากรในประเทศ

ประเทศลาวไม่ใช่ดินแดนว่างเปล่าที่กองทัพจะทิ้งระเบิดได้ ทุก 10 นาทีจะต้องมีชาวบ้านเหยียบกับระเบิดโดยไม่รู้ตัว ระเบิดจะทำงานเมื่อมีคนมาเหยียบ และระเบิด 1 ลูก จะแตกเป็นลูกเล็กๆอีกเกือบหลายร้อยลูก เป็นเวลา 10 ปีติดต่อกัน ซึ้งสร้างความเจ็บช้ำให้แก่ชาวลาวผู้บริสุทธิ์ หลายรายพิการ และหลายรายก็ถึงแก่ชีวิต ชาวบ้านที่บาดเจ็บ ไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ ต้องเจอวิกฤติเลือดไม่พอ อ็อคซิเจนไม่พอ บางรายทนพิษบาดแผลไม่ไหว ถึงกับเสียชีวิต บางรายที่เสียแขนหรือขาไป ต้องหาวัสดุง่ายๆมาทำอวัยวะเทียม
ทุกวันนี้อเมริกาให้เงินมาเก็บกู้ระเบิด แต่ก็หารู้ไม่ว่า ระเบิดที่ทิ้งลงมา มันมากมายกว่าที่จะเก็บหมด (ไม่รู้ว่าชาตินี้จะเก็บหมดหรือปล่าว) (ซึ่งก็กู้ยากเหลือเกินเพราะระเบิดมันร้อยพ่อพันแม่มาก) ถึงแม้จะให้เงินมาเก็บกู้ระเบิด แต่อเมริกาไม่เคยให้เงินมาช่วยเหลือผู้ที่บาดเจ็บจากการโดนกับระเบิดเหล่านั้นกลับเป็นประเทศอื่นๆ ที่ส่งเงินมาช่วยเหลือ (น่าหดหู่นัก)
ไม่แปลกใจเลยที่คนลาวจำนวนมากจะเกลียดชาติอเมริกา.....

เมื่อเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์มีขนาดเล็กมาก ภายในจะ จะแบ่งออกเป็น 3 โซน โซนแรกจะบอกประวัติความเป็นมาและ ชนิดของระเบิดต่างๆ ส่วนโซนที่สอง แสดงการใช้ชีวิตของชาวลาวที่จะต้องอยู่ร่วมกับระเบิด มีบ้านจำลองให้เราเห็นวิถีชีวิต ข้าวของเครื่องใช้ที่ชาวลาวประยุกต์มาจากเศษวัตถุระเบิด และการหาเศษโลหะของระเบิดขายเพื่อเลี้ยงชีพ ซึ่งเป็นอาชีพที่เสี่ยงมากด้วยในตอนนั้น โซนที่ี่สามคือ การฟื้นฟูและเยียวยา โดยจะเป็นการบอกเล่าเกี่ยวกับอวัยวะเทียมที่ชาวลาวผู้ประสบเหตุหามาใช้ ไม่ว่าจะเป็นแบบง่ายๆจนถึงการจัดทำอวัยวะเทียมตามแบบสมัยใหม่

ยิ่งเดินดูไปเรื่อยๆยิ่งรู้สึกหดหู่ รู้สึกเศร้า สงครามและการเอาชนะก่อให้เกิดความเสียหายทั้งร่างกายและจิตใจ ได้รับรู้ถึงการสูญเสีย ความหวาดระเเวง และความหวังของชาวลาวที่จะได้รับการฟื้นฟูร่างการและจิตใจต่อไป

หากใครแวะไปเที่ยวเวียงจันทร์ก็ลองแวะเข้าไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์และช่วยซื้อของที่ระลึกเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบได้
🕐 เวลาเปิดทำการ: 9:00 น - 18:00 น 💰 ค่าเข้าชม: ฟรี แต่ร่วมบริจาคช่วยเหลือ หรือซื้อของที่ระลึกได้

ฝากกดแชร์ กดติดตาม และกดกระดิ่ง ที่ https://www.facebook.com/thisi...

เพื่อเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

หากผิดพลาดประการใน ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะเจอกันใหม่นะจร๊ะ