Annapurna base camp + Poon hill

" จากหนึ่งใน Bucket List สู่ความจริงที่ยิ่งใหญ่ในใจเรา และสักวันหนึ่งจะกลายเป็นเรื่องเล่าในวัยชรา"

"เคยมีภูเขาอยู่ในฝัน?

เคยมีภาพเทือกเขาหิมาลัยอยู่ใน Pinterest board

เคยคิดว่า “สักวันหนึ่ง…จะต้องไปให้ได้”

และตอนนี้ “วันนั้น” ก็มาถึงแล้ว

เราได้เดินจริง ๆ บนทางดิน ทางหิมะ ทางหิน

ได้ยืนมองพระอาทิตย์ขึ้นที่ Poon Hill (โดนฝุ่นบังหมด 😅)

ได้หายใจลึก ๆ บน Annapurna Base Camp

และได้พูดกับตัวเองว่า….....

“มึงทำสำเร็จแล้วนะ”

ABC ทำไมทริปนี้ถึงอยู่ใน Bucket List?

• เพราะมันคือการเดินขึ้นสู่ความสูง 4,130 เมตร ด้วยขาของตัวเอง
• เพราะวิวภูเขาที่นี่ไม่ได้แค่ “สวย” แต่มัน “ยิ่งใหญ่” จนเรารู้สึกเล็กลงอย่างมีความสุข
• เพราะเราอยากรู้ว่า เราจะ “ไหว” แค่ไหนในที่ที่ไกลเกินความเคยชิน
• และเพราะใจลึก ๆ เราแค่ อยากพิสูจน์ตัวเอง ว่าฝันที่ดูไกลนั้น… เราไปถึงได้จริง

10 วันที่เหนื่อยที่สุด แต่ก็สวยที่สุดในชีวิต

• Day 1: เริ่มเดินแบบงง ๆ ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็ตื่นเต้นไปหมด
• Day 2: บันไดพันขั้นที่ Ghorepani ทำเอาขาแทบลาออกจากร่าง
• Day 3: ยืนหนาวตอนตีห้าบน Poon Hill แล้วร้องว้าวกับหมอกที่ปิดบังทัศนีย์ภาพท้้งหมด
• Day 4–6: เดินขึ้นลงวนไป ขำก็หลาย เหงื่อก็เยอะ พูดกับตัวเองบ่อยมากว่า “กูมาทำอะไรที่นี่!”
• Day 7: ถึง ABC แล้วน้ำตาเกือบไหล (ไม่รู้เพราะวิวหรือเพราะหายใจไม่ทัน 555)
• Day 8–10: เดินกลับพร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้น และขาที่แข็งขึ้น

วิวระหว่างทางในแต่ละวันทำให้เราได้อ้าปากค้างแทบจะทุกวัน

ความรู้สึกหลังจบทริป

• เหนื่อยจนลืมหายใจ แต่พอถึงจุดหมายคือหายเหนื่อยเลย
• ได้เจอธรรมชาติที่สวยจนไม่ต้องแต่งภาพ
• ได้คุยกับตัวเองเยอะมาก บางวันไม่มีสัญญาณ ไม่มีอินเทอร์เน็ต แต่เรากลับรู้สึก “เชื่อมต่อ” กับตัวเองมากที่สุด

มันไม่ใช่แค่ทริป

แต่มันคือ ช่วงเวลาที่เรารู้ว่าเราทำสิ่งยาก ๆ ให้เป็นจริงได้

ถ้ามีใครสักคนถามว่า “มันคุ้มมั้ย?”

ตอบเลยว่า… มากกว่าคุ้ม

เพราะมันคือ ความภูมิใจที่ไม่มีใครเอาไปจากเราได้

และตอนนี้ เราได้เช็ก 1 ช่องสำคัญใน Bucket List ของชีวิตเรียบร้อยแล้ว

---

ถ้าภูเขาเรียกหา เธอควรไปหาเขาสักครั้ง

แล้วเธอจะกลับมาเป็น “เธอที่เก่งขึ้น” กว่าตอนเริ่มออกเดินทางแน่นอน