มาทำงานที่นี่ก็หลายหน...แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ถ่ายภาพเก็บไว้เลย...

ตลาดร่มหุบ ตลาดที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกแต่ไม่เคยมีโอกาสได้เดินเข้าไปสัมผัสบรรยากาศข้างใน อย่างมากก็แค่เดินข้ามทางรถไฟแล้วมองอยู่ไกล ๆ หรือไม่ก้แค่หาอะไรกินรอบ ๆ ในช่วงเย็น

ครั้งนี้จึงถือว่าเป็นครั้งแรกระหว่างเรา...(ตลาดร่มหุบและเรา)

ก้าวแรกที่เข้าไป...ร้อน อบอ้าว ทางเดินแคบ เพราะต้องเดินบนรางรถไฟ เสียงพ่อค้า-แม่ค้าพูดสลับกันไปมา (แทรกด้วยเสียงบ่นในบางที) ที่นี่ของจะขายได้ดีในช่วงเช้า คนในพื้นที่จะทยอยมาจับจ่ายซื้อของสดกัน ทั้งผักสด อาหารสดมีให้เลือกตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง จากความรู้สึกแรก...ที่แทรกเข้ามาอาจะเพราะยังไม่ชินกับพื้นที่...แต่เมื่อได้ลองอยู่กับพื้นที่นี้จริงๆ ค่อยๆ มองบรรยากาศรอบๆ ทำให้เราเริ่มเห็น อริยาบถของคนในพื้นที่มากขึ้น รอยยิ้มที่แทรกเข้ามาเมื่อเห็นกล้องยกขึ้นประชันหน้า เผลอให้เรายิ้มตาม

ลองค่อยๆ ไล่เดินตามรางรถไฟ เราจะพบเจอกับภาพที่หลากหลายอารมณ์ จากต้นสายที่ปลายทางสถานีรถไฟแม่กลอง จะมีกลุ่มเซียนพระที่ตั้งแผลงไว้สำหรับแลกเปลี่ยนกันดูพระ พร้อมแลกเปลี่ยนบทสนทนากันอย่างเมามัน

ถัดมาอีกนิด เริ่มเข้าสู่ย่านตลาดรุ่มหุบอย่างจริงจัง ต้นทางจะเป็นร้านขายผักสด ตั้งแต่ผักบุ้ง กระถิน ตะไคร้ ผักสวนครัวรั้วกินได้ วางเรียงรายให้เลือกซื้อกันได้หลายเจ้า หลายสวน

ผู้คนค่อนข้างแออัด แต่ก็ยังพอมีทางให้เดินสวนกันได้ อีกฝั่งจะเป็นหาบเร่ ขายผักสด ส่วนอีกฝั่งจะเป็นร้านแผงลอย ขายอาหารแห้งและของฝาก เพราะที่นี่นักท่องเที่ยวค่อนข้างเดินทางมาประจำ

ก่อนเวลารถไฟจะมาประมาณครึ่งชั่วโมงเศษ ใบหน้าของคนที่เดินตามรางรถไฟเริ่มเปลี่ยนไป จากคนท้องถิ่นเริ่มกลายเป็นโฉมหน้าของนักท่องเที่ยวแทน ที่เตรียมตัวรอเก็บภาพความแปลก...ของตลาดที่นี่

เสียงประกาศจานายสถานีดังขึ้น เป็นการเตือนให้พ่อค้า แม่ค้าเริ่มทยอยเข็นของเก็บเข้าในพื้นที่ที่กำหนดไว้ ร่มที่เคยกางเพื่อบดบังแสงแดดค่อย ๆ ถูกหุบลงเพื่อหลบทางให้กับรถไฟ

ในขณะที่นักท่องเที่ยวต่างแตกตื่นกับเสียงหวูดรถไฟ ตั้งกล้องรอคอยการมาของรถไฟกันอย่างใจจดใจจ่อ บางคนก็ยกมือถือถ่าย selfie ตั้งโหมด VDO เพื่อเก็บบรรยากาศกลับไปเป็นของที่ระลึก บางคนก็ตื่นเต้นจนลืมหลบมุม จนเสียงแม่ค้าพ่อค้าต้องตะโกนเรียกสติคืนมา

เสร็จสิ้นการรอคอยขบวนรถไฟค่อย ๆ ไหลมาตามรางอย่างช้า ๆ โชว์ลีลาและท่วงท่าให้นักท่องเที่ยวได้เก็บภาพ เสียงล้อเหล็กที่บดกับรางรถไฟ ถูกบันทุกลงไปใน VDO

พ่อค้าแม่ค้า เริ่มเลื่อนของกลับเข้าสู่สภาวะเดิมอีกครั้งเป็นแบบนี้อยู่ 8 รอบ จนถึงบ่ายสองครึ่ง นั่นคือเวลาสุดท้ายของขบวนรถไฟที่จะเข้าสถานี ความคึกครื้นของตลาดแห่งนี้ก็จะหมดไปพร้อม ๆ กับเที่ยวรถไฟ

จริง ๆ เราเป็นคนขี้อายนะ ขี้อายกับการที่จะยกกล้องมาถ่ายคน (อารมณ์แบบ candid ที่เผลออะ) เพราะกลัวเขาจะว่า เกรงใจคนโดนถ่าย แต่งานนี้เดินตลาด จะให้ถ่ายผัก ถ่ายปลาอย่างเดียวมันจะไปได้อารมณ์อะไร

มันก็ต้องถ่ายภาพพ่อค้า แม่ค้าถึงจะได้อารมณ์ ใจก็กลัว เพราะเสียงแม่ค้าแต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้น อาศัยรอตอนเขาขายของได้ก่อนละกัน จะได้ยิ้มเพราะอารมณ์ดี 555+ ถ่ายไม่ดูตาม้าคาเรือ ถ่ายตอนขายของไม่ได้เดี๋ยวจะโดนว่าเอา บางคนก็อารมณ์ดีให้ความร่วมมือยิ้มให้เล่นกล้องก็มี บางคนก็ต้องอาศัยทีเผลอเอา อารมณ์ตอนถ่ายมันจะเป็นแบบว่า เอาวะ!! ไม่ถ่ายก็ไม่ได้รูปนะเว้ย ถ่ายเสร็จยิ้มให้หนึ่งทีในกรณีที่เจ้าตัวจับได้ บางคนก็ยิ้มกลับ บางคนก็หน้าบึ้งใส่โกยดิคร๊าฟฟฟ

สนุกไปอีกแบบ ท้าทายไปอีกอารมณ์กับการถ่ายคน โดยเฉพาะแม่ค้า ^^

การเดินทาง....ถ้ามาไม่ถูกจริงๆ หรือไม่เคยมา ....มาง่ายๆ เลยคือ ...สถานีรถไฟแม่กลอง มาถึงแล้วเดินตามรางรถไฟมาเลยค่ะยังไงก็ไม่หลงแน่นอน

ไปไม่ถูกเวลาจะเจอตลาดร่มกลาง ไม่ได้เจอตลาดร่มหุบแทนนะ

ปล.แวะไปตลาดร่มหุบอย่ามัวแต่ถ่ายรูปเพลิน ซื้อของติดไม้ติดมือมาบ้างก็จะมี ถือว่าช่วยอุดหนุนคนไทยด้วยกันน้า

สรุปสุดท้ายที่ว่าเที่ยวไป...เสียวไป...เสียวทั้งรถไฟ เสียวทั้งแม่ค้า..อากาศร้อนๆ คนจอแจ ของขายไม่ได้เดี๋ยวแม่ค้าจะว่าเอานะ