Xin Chào 

เป็นคำสวัสดีภาษาเวียดนาม วันนี้เราจะพาไปเที่ยวเวียดนามที่ไม่มีตามรีวิว เพราะเราไม่ได้ไปเที่ยว 5555

จุดเริ่มต้นคือมีโอกาสได้ไปทำงานอาสาสมัคร ด้านการ่องเที่ยวโดยชุมชนที่ประเทศเวียดนาม ความคิดแรกก็คงเหมือนแหล่งท่องเที่ยวในชนบาของเวียดนาทั่วไป แต่!!! หมู่บ้านที่เราต้องเดินทางไปนั้น อยู่ไกลแสนไกล อีกไม่กี่ร้อยโลคือจีนจ้า วันนี้เราเลยจะมาเล่าเรื่องที่ทำงานให้ฟังนะจ๊ะ 

จังหวัดนี้มีชื่อว่า Thai Nguyen อ่านว่า "ไท งู เย็น" ผิด!!!! จริงๆมันอ่านว่า ท้ายเหงียน เป็นจังหวัดทางภาคเหนือ ห่างจากฮานอยประมาณ 90 โลเบาๆ วันนี้เราจะพาทุกคนมาทำความรู้จักเมืองนี้กันนะคะ 

ภาพจากสนามบินฮานอย เรานั่งเครื่องไปลงฮานอย นะคะ ออกจากสนามบินก็จะงงๆหน่อย ถ้าจะนั่งแท็กซี่มาท้ายเหงียนก็แพงหน่อย ประมาณ 1,000,000 ดอง พันกว่าบาท 

ส่วนเรานั่งรถบัสจ้า วิวทางภาคเหนือก็จะเป็นเขา แบบในรูปเลยนะอากาศหนาว ถึงหนาวมาก แฟชั่นการแต่งตัวก็จะเป็นเสื้อขนเป็ดหลากสี

ทางเข้าหมู่บ้าน บอกเลยว่าถนนเส้นนี้สวยมากกกกก 

ภาพมุมสูง ที่ไม่ได้บินโดรนนะ ต้องเดินขึ้นเขาไปถ่าย ถามว่าเหนื่อยไหมบอกเลยว่ามาก วันที่ถ่ายมีฝนตกเมฆมาก ภาพเลยออกโทนอึมครึมๆหน่อยๆ ที่นี่ฝนตกบ่อยอากาศก็หนาว 

ชุมชนที่นี่เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีชื่อว่า สานไจ (San Chay, Người Sán Chay ) ที่นี่เป้นหมู่บ้านที่ยังมีเอกลักษณ์โดยเฉพาะบ้านแบบสานไจ ที่เป็นบ้านไม้ขนาดใหญ่ มีการสร้างแบบดั้งเดิมคือการเข้าลิ่ม ปัจจุบันบางหลังมีการซ่อมแซมต่อเติมด้วยวัสดุใหม่ๆบ้างแล้ว แต่ยังคงเห็นโครงสร้างแบบดั้งเดิมอยู่ 

ผนังงานเป็นไม้ไผ่ขัดแตะ ที่นี่มีครัวอยู่กลางบ้าน และมีการเก็บรักษาเครื่องจักสานแบบทำเดียวกับไทยคือการทำชั้นเหนือเตาไฟแล้วเอาเครื่องจักสานด้านบนเพื่อป้องกันมอด บางครั้งรวมถึงเมล็ดพันธุ์พืชด้วยนะ 

วิวรอบหมู่บ้าน ธรรมชาติสวย บรรยากาศสดชื่นมาก 

ที่นี่มีของขึ้นชื่อมากๆ คือชา ที่นี่เป็นแหล่งปลูกชาที่ใหญ่ที่สุดในเวียดนาม เป็นสินค้าที่สร้างรายได้ให้กับชาวบ้านที่นี่มาก ภารกิจเราก็คือตื่นไปเก็บชานั่นเอง 

ลืมภาพการเก็บชาที่ใส่ชุดชาติพันธุ์ไปเลยนะ ที่นี่แต่งตัวแบบนี้ นั่งเก็บชาชิวๆ ชาที่นี่ต้นเตี้ย เลยนั่งเก็บไป เม้ามอยกันไป 

วิธีการเก็บก็นับใบ จากยอด 1 2 3 แล้วก็เด็ดเลย นี่คือผลงานของเรา จริงๆเราได้ไปเรียนกรรมวิธีการนวดชาด้วยนะ แต่ชาวบ้านบอกไม่ให้เผยแพร่ ใครอยากเรียนต้องตามมาเรียนเอง เพราะที่นี่เขาหวงสูตรมากเขาบอกว่ามันคืองานศิลปะประจำตระกูล เป็นสมบัติ ถ่ายรูปได้ วีดีโอได้แต่ห้ามเผลแพร่ นะจ๊ะ อดไปจ้า

มาถึงอาหารพื้นถิ่นกันบ้าง บอกเลยว่าที่ชุมชนจัดเต็มมากเพราะถือว่าแขกมาบ้านต้องกินอิ่ม ในภาพก้อนสี่เหลี่ยวเขียวๆคือข้าวเหนียวนึ่งกับถั่ว ต้มซุปไก่ ผัดเป็ด อาหารที่นี่สดมากก แป้งนึ่งไส้ผักคืออร่อยนิพพานมาก แต่ประเพณีของที่นี่คือต้องกินเหล้าก่อนกินข้าว เหล่านี่คือยาดองจริงจัง มากหมักเอง บอกเลยว่า 4เป๊ก ไปจ้า กินข้าวอร่อยขึ้นเลย หลังจากนั้นก็อ้วกออก 

ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆสงบๆ คนไม่พลุกพล่าน รถไม่ค่อยเยอะ ข้ามถนนง่าย ส่วนแตรก็ยังคงเป็นเอกลักษณ์ 

คนที่นี่ชอบซื้อดอกไม้เข้าบ้าน เราจะเห็นร้านแบบนี้อยู่ทุกๆมุม 

บาร์เบอร์ ริมทางง่ายๆไม่ซับซ้อน น้องคนนี้รอคิวตัดอยู่ 55555

เดินเข้ามาในตลาดเจออาหาศคุ้นตา ปากหม้อจ้าแบบที่ขายกันที่ภาคอีสานเลยจ้า ที่นี่เรียก แบ๋งกวน เป็นอาหารเช้านะ ถ้าสายมาคือไม่มีกินแล้วที่นี่อาหารเช้าขายถึงแปดโมง 

ภาพสุดท้าย...ป้ายรถเมล์ของที่นี่ ชอบป้ายนี้เป็นพิเศษไม่รู้เพราะอะไร 

การเดินทางครั้งนี้แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆและไปทำงาน

แต่สถานที่แห่งนี้ก็มีความทรงจำอยู่มากมาย

หวังว่า...เราจะพบกันอีก