การเดินทางมา Resta Resort ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะอยู่ไกลจากตัวเมือง แล้วพรุ่งนี้เราจะออกจากรีสอร์ทกันอย่างไร หลังจากเคลียร์ค่าโดยสารเสร็จ ผมจึงนัดหมายให้กับคนขับให้มารับพวกเราในวันพรุ่งนี้เวลา 11 โมง เพื่อไปส่งที่เมืองลักซอร์ โดยแวะเที่ยววิหารเอ็ดฟู ตามแผนที่วางไว้ ซึ่งน่าจะเป็นการการันตีว่าอย่างไรเสียพรุ่งนี้เรามีรถออกจากที่นี่แน่ แต่กลายเป็นว่าน้องเนกับน้องหมีโวยวายใหญ่ว่าทำไมถึงรีบออกเร็วขนาดนั้น วันนี้ก็มาถึงเสียดึกดื่น แล้วจะเอาเวลาที่ไหนเที่ยว

ผมตอบกลับไปว่า ก็พรุ่งนี้เรามีแผนที่จะไปวิหารเอ็ดฟูอีกไม่ใช่หรือ ถ้าออกช้ากว่านี้กว่าจะถึงลักซอร์ก็คงมืด อีกทั้งอย่างไรเราก็ต้องเช็คเอ้าท์ก่อนเที่ยง 11 โมงกับเที่ยงก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ แต่เหตุผลที่ผมให้กลับทำให้สถานการณ์ตึงเครียด

โอเดินมาพูดว่า ไปลักซอร์ทำไมต้องเหมารถ จากเอ็ดฟูก็มีรถไฟไปถึง แล้วเขาก็ไม่คิดว่าจะไปเที่ยวชมวิหารเอ็ดฟู

ผมตอบกลับไปว่า ทำไมถึงพูดอย่างนี้ ในเมื่อก่อนเดินทางทุกคนก็ยอมรับในแผนการเดินทางที่ผมส่งให้แล้ว ซึ่งในแผนก็ระบุชัดเจนว่าเราจะไปวิหารเอ็ดฟู

“ถ้าอยากไปเอ็ดฟูก็เชิญไปคนเดียว” ว่าแล้วโอก็พาน้องเนกับน้องหมีเดินเข้าไปเช็คอินปล่อยให้ผมกับพี่น้องทรงยืนหนาวเฝ้ากระเป๋าที่ด้านนอกอาคารกัน 2 คน

คนขับแท็กซี่ไม่รู้ว่าเราทะเลาะอะไรกัน จึงเดินมาถามว่าตกลงพรุ่งนี้ให้เขามารับเวลา 11 โมงใช่ไหม ผมตอบว่า ใช่ ยืนยันตามนั้น

หลังจากที่แท็กซี่ขับออกไปแล้ว ผมบอกพี่น้องทรงว่าจะขอเข้าไปดูหน่อยว่าเช็คอินกันเสร็จหรือยัง พี่น้องทรงได้ยินเช่นนั้นก็เอ็ดตะโรใหญ่ บอกว่าถ้างั้นก็ทิ้งกระเป๋าไว้ตรงนี้ให้มันหายไปเลยแล้วกัน เพราะตัวเขาก็ไม่อยากทนหนาวเฝ้ากระเป๋าอยู่ตรงนี้หมือนกัน เฮ้อ...ความเครียดจากการเดินทางที่ยาวนานเกินกว่าที่คิดไว้ ทำให้แต่ละคนเครียดกันไปหมด

น้องเนเดินมาตามบอกว่าเช็คอินเรียบร้อยแล้ว โดยมีพนักงานโรงแรมพาเราไปส่งยังห้องพัก ห้องพักที่นี่สวยงามน่านอนมาก อีกทั้งบรรยากาศโดยรวมของรีสอร์ทก็หรูหรา น้องเนคุยใหญ่ว่าพาพวกเรามาพักรีสอร์ท 5 ดาว ที่ราคาแสนถูกเพียงห้องละ 600 ปอนด์ ซึ่งราคานี้รวมอาหารเช้าด้วย โดยจองไว้ 3 ห้อง ให้ผมนอนคนเดียว ซึ่งผมขอจ่ายเพิ่มสำหรับส่วนต่าง เพื่อจะได้ไม่เป็นการเอาเปรียบเพื่อนๆที่นอนห้องละ 2 คน แต่น้องหมีบอกว่าไม่เป็นไหร่หรอก แชร์ๆกันไป

หลังจากที่ผมเข้าห้องได้ไม่นาน และเตรียมตัวเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างกาย น้องหมีก็เคาะประตู บอกให้ผมออกมากินสลัดผักที่ยังเหลือ และเคลียร์กับเพื่อนๆถึงแผนการเดินทางวันพรุ่งนี้ แต่ผมปฏิเสธเพราะไม่รู้สึกหิว และไม่สะดวกนักที่จะเปิดประตูในเวลานี้ อยากจะอาบน้ำและเข้านอน ส่วนเรื่องแผนการเดินทางไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยคุย เธอจึงตะโกนเข้ามาว่า พรุ่งนี้ทุกคนไม่ไปวิหารเอ็ดฟูนะ จะหารถไปลักซอร์เลย ถ้าผมจะไปก็ไปคนเดียว!

เอาหละสิ ในเมื่อก่อนออกเดินทางก็ตกลงแผนการเดินทางไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะไปมาร์สาอลัมแบบเช้าไปเย็นกลับ โดยจะแวะเที่ยววิหารเอ็ดฟูด้วย แต่ทำไมกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ความรู้สึกของผมในเวลานั้นสับสนไปหมด จากเพื่อนที่ร่วมหัวหกก้นขวิดกันมาหลายวัน อยู่ๆจะมาทิ้งกันแบบนี้หรอ

ผมบอกตัวเองว่าให้ทำใจนิ่งๆ อย่าเพิ่งโมโหหรือคิดอะไรในแง่ร้าย สาเหตุคงเพราะความเครียดจากการเดินทางในวันนี้ ทำให้ความคิด ความรู้สึกวุ่นวายกันไปหมด ยอมรับว่าในเวลานั้นผมไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดี ครั้นจะให้เปิดประตูแล้วออกไปคุยให้รู้แล้วรู้รอด ในช่วงที่แต่ละคนมีอารมณ์เช่นนี้ ก็มีหวังทำให้เรื่องปานปลายและเลวร้ายขึ้นไปอีก จึงเข้าไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น แล้วจึงล้มตัวนอน ปล่อยให้ปัญหาเป็นเรื่องราวของวันพรุ่งนี้ เผื่อเช้าวันใหม่ เมื่อความเครียดของแต่ละคนเบาบางลง เรื่องราวคงจะดีกว่านี้

ทีแรกคิดว่าเมื่อคืนจะนอนไม่หลับ จากเรื่องเครียดๆที่เกิดขึ้น แต่ผมก็หลับอย่างเต็มอิ่ม เช้าวันใหม่ ผมเดินออกมาชมทะเลแดงในเวลาก่อนที่แสงแรกแห่งวันจะฉายแสงเต็มที่ ท้องทะเลและชายหาดนั้นงดงามยิ่งนัก ในที่สุดวันนี้ผมก็ได้มาเห็นทะเลแดง ทะเลที่ถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์ไบเบิลว่า ท้องทะเลได้แหวกเปิดเป็นทางให้โมเสสพาชาวยิวหนีจากกองทัพทหารอียิปต์ของฟาโรห์รามเสสที่ 2 และเมื่อชาวยิวเดินข้ามไปจนพ้นทุกคนแล้ว ท้องทะเลก็กลับมาปิดอีกครั้ง พัดพาให้ทหารอียิปต์จมหายไปในทะเล

หลุดจากเรื่องราวของฟาโรห์และเหล่าเทพเจ้า แล้วมาแอบอิงชิดใกล้ชายหาด สายลม และท้องทะเลสักวันก็ดีเหมือนกัน ผมเดินไปตามชายหาดที่เม็ดทรายอ่อนละมุน ในใจคิดว่าจะหาทางออกนี้อย่างไรดี

ผมจำเป็นต้องไปวิหารเอ็ดฟูไหม?

คำตอบคือถ้าหากไม่ได้ไปก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเดือดร้อนอะไร เพียงแค่ทำให้การเดินทางท่องอาณาจักรอียิปต์ไม่สมบูรณ์ก็เท่านั้น แต่ถ้าจะไปตามแผนที่วางไว้ เห็นทีผมคงต้องไปคนเดียว อีกทั้งผมยังนัดให้คนขับแท็กซี่มารับอีก หากเบี้ยวไม่ไปก็คงเป็นการไม่ดี และคงเป็นตราบาปติดตัวติดใจไปอีกนาน แต่ค่าโดยสารที่แพงถึง 1,300 ปอนด์นั้น เงินปอนด์ที่ผมมีในขณะนี้ไม่พอจ่ายแน่