หยุดพักการใช้บริการรถไฟฟ้าชั่วคราว เพราะจากนี้ห่างจากอินเดียเกท (India Gate) ไม่ไกล ผมจึงเลือกใช้พาหนะที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด นั่นคือสองขาเพื่อพาไปยังจุดหมาย แต่กว่าจะถึงจุดหมายผมก็ต้องสอบถามเส้นทางจากชาวอินเดียอยู่หลายหน ซึ่งนอกจากเป็นการฝึกภาษาอังกฤษที่มากไปด้วยตัวควบกล้ำแล้ว การได้พูดคุยกับคนท้องถิ่นถือเป็นความบันเทิงเล็กๆสำหรับคนเดินทางคนเดียว

สนามหญ้ากว้างที่ชาวอินเดียจำนวนมากใช้ประโยชน์ในการนั่งเล่น หรือกิจกรรมทางกีฬาไม่ต่างจากท้องสนามหลวงในกรุงเทพเผยโฉมให้เห็น   จุดศูนย์กลางสนามหญ้ากว้างนี้คือ   อินเดียเกท   สิ่งก่อสร้างที่เป็นเหมือนแลนด์มาร์คของกรุงเดลี ที่ในเวลานี้มีทั้งชาวต่างชาติและชาวอินเดียที่ต่างนุ่งห่มส่าหรีสีสดมาถ่ายรูปกันอย่างคึกคัก

อินเดียเกทสร้างขึ้นเมื่อปีพ.ศ.2474 เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่อินเดียยังตกอยู่ใต้การปกครองของอังกฤษ การต้องส่งทหารเข้าร่วมสงครามจึงมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ในครั้งนั้นจึงมีนายทหารอินเดียกว่าแปดหมื่นคนที่ต้องจบชีวิตลง บนผนังด้านในของอินเดียเกทจึงมากไปด้วยรายชื่อของทหารเหล่านั้น

ผมใช้บริการ Metro อีกครั้งโดยมีจุดหมายที่วัดดอกบัว (Lotus Temple) แม้จะเห็นวัดดอกบัวอยู่แค่เอื้อม แต่เหตุการณ์วันจันทร์แห่งชาติก็เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง เพราะวัดดอกบัวนั้นเปิดให้เข้าชมภายในทุกวัน ยกเว้นวันจันทร์!

เอาอีกแล้ว ผมต้องชะเง้อมองวัดดอกบัวจากภายนอกอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ต้องใช้ความพยายามมากเท่ากับอักซาร์ดัม เพราะสนามหญ้าและสวนโดยรอบวัดดอกบัวนั้นไม่กว้างใหญ่เท่า ถึงแม้จะปิดไม่ให้เข้าชมภายในที่ว่ากันว่าจุคนได้ถึง 2,500 คน แต่การชมจากภายนอกก็สามารถเห็นความงามของวัดดอกบัวได้อย่างเต็มตา

วัดดอกบัวนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นศูนย์กลางของศาสนาใหม่ของโลกนามว่า บาไฮ (Bahai) ที่เพิ่งถือกำเนิดในปีพ.ศ.2387 ในประเทศอิหร่าน โดยพระบาฮา อุลละห์ ที่ยึดหลักไม่แบ่งแยกศาสนา เชื้อชาติ และชั้นวรรณะ ภายในอาคารที่ถูกสร้างให้มีลักษณะเหมือนดอกบัวสีขาวที่กำลังแง้มกลีบบาน อันเป็นตัวแทนของความสวยงามและความบริสุทธิ์ จึงเปิดต้อนรับคนทุกเชื้อชาติ ทุกศาสนา อีกทั้งรูปแบบความงามอย่างเรียบง่ายหากแต่ลงตัวนี้ ทำให้วัดดอกบัวได้รับรางวัลด้านสถาปัตยกรรมระดับโลกหลายรางวัล จนถือเป็นหนึ่งใน 100 ผลงานมาตรฐานแห่งศตวรรษที่ 20