กลับมาที่คูต้าอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่พลาดเหมือนเช่นที่ผ่านมา เพราะเราให้รถส่งที่จุดศูนย์กลางของคูต้า ซึ่งมากไปด้วยร้านอาหาร บาร์ และแหล่งที่พัก

เราทำภารกิจที่ทำค้างไว้เมื่อกลางวันต่อ นั่นคือหาที่พักราคาประหยัด แต่เวลาที่ผ่านไป กับการเดินย่ำต๊อก เข้าตรอกออกถนนใหญ่เป็นว่าเล่นจนรู้สึกสนิทสนมกับคูต้ามากเกินความจำเป็น ก็ยังไม่ทำให้เราสามารถหาที่พักราคาประหยัดได้สักที    จนเราต้องยอมรับความพ่ายแพ้ว่าที่พักในบาหลีนี้ปราบเหล่าแบ็คแพ็คเกอร์กระเป๋าแบนอย่างพวกเราเสียอยู่หมัด ธงที่ปักไว้ในใจจึงค่อยๆถูกฟันจากคืนละ 1 แสนรูเปียห์ ขยับขึ้นมาเป็น 325,000 รูเปียห์ ก่อนที่พักที่ถูกที่สุดแห่งนี้จะหลุดลอยไป โอ้! ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าแบ็คแพ็คเกอร์กระเป๋าแบนพวกเราจะนอนคืนเป็นแสน !

หลังจากที่ปลดเป้ลงจากบ่าเป็นที่เรียบร้อย เราสามคนก็ชักชวนกันไปท่องราตรี ที่แสงสีของผับบาร์ต่างอาบไล้คูต้าให้สว่างไสว แต่แม้แสงสียามค่ำคืนของคูต้าจะยั่วเย้ากิเลสเหล่าผีเสื้อราตรีเช่นใด แค่เพียงไม่นาน เราก็พร้อมใจกันทำตัวเป็นผีเสื้อกลางวัน กลับไปนอนสลบไสลในห้องพักราคาเรือนแสน ปล่อยให้เหล่าผีเสื้อตาน้ำข้าวจมูกโด่ง ได้โยกย้ายส่ายสะโพก ตามจังหวะเสียงดนตรี ที่เร่งเร้าจังหวะหัวใจกันต่อไป

เช้าวันที่สองบนเกาะบาหลี สองสาวขอทำตัวเป็นคนขี้เกียจเพื่อชดเชยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางในวันที่ผ่านมาบนเตียง ส่วนผมคนที่เท้าอยู่เฉยไม่ค่อยได้จึงออกเดินย้ำฝ่าสายฝนที่โปรยปรายไปสัมผัสหาดคูต้า (Kuta Beach) ตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้า

ผมไม่แน่ใจนักว่าสิ่งใดที่ดึงดูดให้ผู้คนจากทั่วโลกเดินทางมาที่หาดแห่งนี้ บางทีอาจจะเป็นชายหาดเนื้อละมุนที่ให้ความรู้สึกอ่อนโยนยามสัมผัส หรือเสียงของสายลมที่ขับประสานกับเสียงเกลียวคลื่น จนเกิดเป็นดนตรีแห่งท้องทะเลอันเพราะพริ้ง หรือบางทีอาจจะเป็นเกลียวคลื่น ที่ยามโหมซัดชายหาดนั้นมากไปด้วยพละกำลัง จนเหมาะอย่างยิ่งกับการเล่นกระดานโต้คลื่น ในเวลานี้ผู้โหยหาสายลมและเกลียวคลื่นหลายคน จึงกำลังท้าทายเกลียวคลื่นด้วยกระดานโต้คลื่น มีทั้งมือฉมังกับมือใหม่ ที่แม้จะกินน้ำทะเลเค็มๆไปหลายฮึด แต่ก็ต่างโผล่ขึ้นมาจากท้องทะเลด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้ม

ผมนั่งบนชายหาดนุ่มๆที่ทอดตัวยาว จนรู้สึกเป็นแค่เพียงจุดเล็กๆของคูต้า ในยามนี้ ความเงียบสงบ และความสดใสของฟ้าหลังฝน เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมอยากนั่งบนผืนทรายให้นานเท่าที่ทำได้ ก่อนที่การเดินทางของวันนี้จะเริ่มขึ้น