Readme before you journey
สวัสดีครับ
เมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ไปทำตามความฝันของตัวเองมาครับ
เป็นความฝันที่เกิดขึ้นมาประมาณ 1-2 ปีที่แล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินตัวมากๆ
นั่นคือการได้ไปเดินเทรคบนภูเขาหิมาลัย เส้นทางที่สวยติดอันดับ 1 ใน 10 ของโลก
โดยเส้นทางนั้นมีชื่อว่า Annapurna Cicuit
จุดเริ่มต้นเลยคือ เมื่อประมาณ ปีสองปีก่อน ผมได้อ่านกระทู้รีวิวเกี่ยวกับการเดินเทรคในประเทศเนปาล ได้เห็นรูปภูเขาสูงๆ
ก็เริ่มมีความรู้สึกว่าอยากไปยืนอยู่ตรงจุดนั้นบ้างจัง อยากไปเที่ยวอะไรแบบนั้น ได้แบกเป้ ได้เดินเขา ได้เห็นยอดเขาสูงๆ
มันคงจะรู้สึกดีไม่ใช่น้อย
หลังจากนั้นก็เริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับเนปาลมาเรื่อยๆ
หลายครั้งที่เห็นค่าใช้จ่าย ซึ่งมันค่อนข้างสูง ก็เริ่มถอดใจ คงไม่มีโอกาสได้ไปแน่ๆ
จนอ่านมาเจอกระทู้นึง >> http://pantip.com/topic/30229669
ในกระทู้นั้นมีสมาชิกท่านนึง เคยไปเดิน Everest Base Camp มา ซึ่งหมดค่าใช้จ่ายไป 2 หมื่นกว่าๆเท่านั้น
อ่านจบผมนี่ตาลุกวาว อยากจะจองตั๋วไปซะเดี๋ยวนั้น
จนมาถึงช่วงต้นปีที่แล้ว ผมเกือบได้จองตั๋วไปอินเดีย ตามกระทู้ด้านบนแล้ว
แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือเรื่องวีซ่า เนื่องจากผมอายุยังไม่ถึง 18 ปี
เวลาไปขอวีซ่า ต้องให้ผู้ปกครองไปเซ็นชื่อ ซึ่งท่านพ่อคงไม่ยอมไปทำให้แน่ๆ
ทำให้ทริปนั้นเป็นอันต้องล่มไป
จนเดือนเมษาปีที่แล้ว มีเหตุการณ์แผ่นดินไหวเกิดขึ้น
ซึ่งถ้าผมได้ไปเนปาลตอนนั้น ก็อาจจะได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นแน่นอน
.
.
ธันวาคม 2558
หลังจากหาข้อมูลมานานนับปี จามเดิมที่ตั้งใจจะไป Everest Base Camp กลับเปลี่ยนมาเป็นเส้นทาง Annapurna Circuit แทน
เนื่องจากค่าใช้จ่ายถูกกว่าเยอะพอสมควร
อายุผมเพิ่มขึ้นมาเป็น 18 ปีบริบูรณ์
ผมสามารถไปขอวีซ่าอินเดีย และเนปาลด้วยตัวเองได้แล้ว
ประกอบกับช่วงนั้นมีโปรโมชั่นตั๋วเครื่องบินพอดี
ผมกดจองอย่างไม่ลังเล ได้ตั๋วไปเนปาลขาเดียวมา 4000 กว่าบาท
ส่วนขากลับ ผมเลือกบินกลับจากอินเดีย ซึ่งจะได้แวะเที่ยวอินเดียก่อนกลับไทย
.
.
หลังจากนั้นผมก็วางแผน และหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด
ไปทำวีซ่าอินเดีย และเตรียมความพร้อมก่อนเดินทาง
ซึ่งถ้าเดินครบรอบจริงๆ จะใช้เวลานานกว่า 18-22 วันระยะทางกว่า 200 กิโลเมตร
แต่ผมเดินไปถึงแค่ Jomsom ใช้เวลาแค่ 13 วัน ระยะทางแค่ 100 กว่ากิโล และนั่งรถลงมาครับ
จุดสีน้ำเงินคือหมู่บ้านต่างๆ ส่วนจุดสีแดงคือหมู่บ้านที่ผมแวะพัก
จาก Besisahar จะมีแชร์จี๊ปขึ้นไปด้านบนครับ ซึ่งไม่แน่ใจว่าขึ้นไปถึงหมู่บ้านไหน
แต่ผมคิดว่าน่าจะถึงหมู่บ้าน Chame ครับ ส่วนราคาก็ไม่แน่ใจเช่นกัน
อาจจะอยู่ที่หลายหลายพันรูปีครับ ยิ่งไกล ก็ยิ่งแพง
ส่วนจาก Muktinath จะมีรถบัสไปที่ Jomsom ราคา 800-900 รูปี
และจาก Jomsom สามารถบินกลับมาที่ Pokhara ได้ครับ
หรือไม่ก็นั่งบัสไปที่ Beni ราคา 1400 รูปี
และต่อรถที่ Beni กลับ Pokhara ราคา 205 รูปี
แผนการเดินทาง
อันนี้คือที่ใช้งานจริง ซึ่งผิดจากแผนที่ตั้งใจไว้ไปเยอะมากๆ
ผมไปวันที่ 21 มีนาคม 2559 และกลับถึงบ้านวันที่ 7 พฤษภาคม 2559 ครับ
รวมทั้งหมด 48 วัน
ตอนแรกตั้งใจจะอยู่เนปาลเกือบเดือน กลายเป็นว่าเดินเทรค และลงมาเร็วกว่าที่คิด
เลยตัดสินใจเดินทางไปอินเดีย และอยู่อินเดียต่ออีกเกือบเดือนเลย
Day 1 Bangkok - Kuala Lumpur - Kathmandu
Day 2 เที่ยวรอบๆทาเมล เทศกาล Holi Festival
Day 3 Kathmandu
Day 4 Kathmandu - Besisahar (820 m) - Ngadi (890 m)
Day 5 Ngadi (890 m) - Jagat (1300 m)
Day 6 Jagat (1300 m) - Dharapani (1900 m)
Day 7 Dharapani (1900 m) - Chame (2700 m)
Day 8 Chame (2700 m) - Lower Pisang (3220 m)
Day 9 Lower Pisang (3220 m) - Bhraga (3475 m)
Day 10 rest day in Manang (3540 m)
Day 11 Manang (3540 m) ไป Shree Kharka (4060 m)
Day 12 Shree Kharka (4060 m) - Tilicho Base Camp (4140 m) to Tilicho Lake (49xx m)
Day 13 Tilicho Base Camp (4140 m) - Ledar (4220 m )
Day 14 Ledar (4220 m ) to High Camp (4870 m)
Day 15 Hight Camp (4870 m) - Thorung La Pass (5416 m) - Muktinath (3670 m)
Day 16 Muktinath (3670 m) to Jomsom (2740 m)
Day 17 Jomsom (2740 m) to Pokhara (820 m)
Day 18 Pokhara
Day 19 Pokhara to Gorakhpur - New Dehli
Day 20 - 48 Indiaค่าใช้จ่าย
ค่าใช้จ่าย
ทริปนี้ 48 วัน อยู่เนปาล 18 วัน และอินเดีย 1 เดือนเต็ม ใช้เงินไปประมาณ 31000 บาทครับ
รวมทุกสิ่งอย่าง ทั้งตั๋วเครื่องบิน โรงแรม อาหาร ที่พัก ค่ารถ ค่าเดินทาง ค่าประกัน และวีซ่า
แถมได้ถุงนอน -10 องศา มาอีก 1 ใบ
แน่นอนว่ามันถูกมากๆๆ เป็นทริปที่คุ้มค่ามากจริงๆ
แต่ต้องบอกก่อนว่า ทริปนี้ค่อนข้างประหยัดมากๆครับ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้ออกไป
ผมคิดแล้วคิดอีก จะซื้อเฉพาะของที่จำเป็นจริงๆ และถูกจริงๆเท่านั้น
ซึ่งไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่ ถ้าไปเที่ยว เตรียมเงินไปเยอะๆ เที่ยวให้สนุกดีกว่าครับ
การเดินเทรคในครั้งนี้ ผมไม่ได้จ้างลูกหาบและคนนำทาง
ทั้งยังแบกอาหารจากไทยไปอีกด้วย ทำให้เซฟค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้ไปได้เยอะพอสมควร
ตั๋วเครื่องบิน
Bangkok - Kuala Lumpur 870 บาท (Lion Air)
Kuala Lumpur - Kathmandu 2768 + กระเป๋า 878 = 3646 บาท (Airasia X)
Kolkata - Bangkok 2689 บาท (Indigo)
รวมค่าตั๋วเครื่องบินไปเนปาล กลับทางอินเดีย 7,205 บาท
แลกเงินอินเดีย 8000 บาท = 14900 รูปีอินเดีย
แลกเงินเนปาล 320 USD = 33720 รูปีเนปาล
- วีซ่าเนปาล 30 วัน 40 USD
สุดท้ายเหลือเงินเนปาลกลับบ้าน 8000 รูปี ส่วนเงินอินเดีย เกลี้ยงครับ 5555
ผมขับรถไปแลกเงิน ซื้อของกิน และขนมมากมาย โดยต้องเลือกของกินที่เบา
และเก็บได้นานที่สุด ซึ่งจะเป็นพวกโจ๊กซอง อาหารซองโรซ่า หมูหยอง ไข่เค็ม ไข่เยี่ยวม้า
และช็อคโกแลตสำหรับเพิ่มพลังงาน
สัมผัสแรก โอ้โห หนักชิบ...เลยย
ผมเอาไปทั้งหมด 2 กระเป๋า ใบใหญ่ใส่พวกเสื้อผ้า ของกิน และอุปกรณ์ต่างๆ
อีกใบเป็นใบเล็ก ใส่พวกโน๊ตบุ้ค อุปกรณ์ชาร์จต่างๆ
รวมๆแล้ว 2 กระเป๋า หนักประมาณ 23 กิโลกรัม !
ผมนั่งเครื่องบินจากสนามบินดอนเมืองแต่เช้า ใช้เวลาไม่นานก็ถึงสนามบินกัวลาลัมเปอร์
นั่งรอต่อเครื่องประมาณ 5 ชั่วโมง ก็ได้เวลาขึ้นเครื่องบินอีกครั้ง
คราวนี้เราจะมุ่งหน้าสู่สนามบินตรีภูวัน ประเทศเนปาล กับเที่ยวบิน D7 196 ของสารการบิน Airasia X
บนเครื่องเต็มไปด้วยชาวเนปาล ผมได้ที่นั่งริมหน้าต่าง
แต่พอนั่งไปได้สักพัก กลิ่นตัวแขกคนข้างๆเริ่มโชยมา
.
จังหวะนั้น สายตาเหลือบไปเห็นที่นั่งว่างข้างหน้า จึ่งรีบชิ่งออกมาโดยพลัน
โอ้ยย ใครเล่า จะทนไหว
กว่าจะมาถึงเนปาล เวลาก็ล่วงเลยมาถึงประมาณเกือบๆ 2 ทุ่ม
เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากจริงๆครับ เนปาลเป็นประเทศที่ใฝ่ฝันมานาน วันนี้ได้มาเหยียบจริงๆแล้ว
ในสนามบินคนเยอะมากกก ผมยืนรอทำวีซ่านานกว่า 1 ชั่วโมง
ชาวเนปาลขนอะไรกันมาเต็มไปหมด ทั้งทีวี เสื้อผ้า ของใช้ต่างๆมากมาย
กว่าจะได้ออกจากสนามบินก็ 4 ทุ่มกว่าๆ
ระหว่างทาง ตาลุงเพื่อนคนขับบอกว่าตัวเองเป็นไกด์ ก็ถามนู่นถามนี่
ผมบอกว่าจะไปเทรค Annapurna Circuit คนเดียว
ตาลุงก็ตกใจ บอกว่าไปคนเดียวไม่ได้หรอก มันอันตรายมากๆนะหนู
อย่างน้อยก็ต้องมีเพื่อนร่วมทาง เผื่อเป็นอะไรขึ้นมา บลาๆๆ
ผมก็ได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ ในใจเริ่มกังวล เราจะรอดมั้ยล่ะนี่
สุดท้ายถึงที่พัก ตาลุงพาไปส่งถึงที่ ใจดีสุดๆ แถมให้นามบัตร บอกมีอะไรก็ติดต่อมานะ
ถึงที่พักก็อาบน้ำ และนอนหลับไปด้วยความหิว
3 คืนแรก ผมพักที่ Hotel Silver Home อยู่ในทาเมล ราคาคืนละ 300 รูปี (100 บาท)
เป็นห้องรวมแบบ Dorm ในห้องไม่มีแอร์ ไม่มีพัดลม ไม่มีอะไรเลย มีแค่เตียงให้นอนเท่านั้น
ยังดีที่อากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น ทำให้นอนหลับสบาย ไม่มีปัญหาอะไร
ส่วนไวไฟก็พอใช้ได้ แต่กลางวันนี่ไฟดับอยู่บ่อยๆ คาดว่าน่าจะดับกันทั้งเมือง
วันนี้ตรงกับเทศกาลแห่งสีสัน หรือเทศกาลโฮลีนั่นเอง ซึ่งผมเก็เพิ่งได้รู้จากตาลุงเพื่อนคนขับแท็กซี่เมื่อคืน
บ้านเรือน และร้านค้าปิดเงียบ ทุกคนต่างออกมาเฉลิมฉลอง
สายๆหน่อยคนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ตามตรอกซอยซอยนี่วัยรุ่นเต็มไปหมด
สุดท้ายเลยกลับมาเปลี่ยนชุดที่ห้องพัก และออกไปร่วมเฉลิมฉลองกับชาวเนปาล
ชาวเนปาลที่เดินผ่านก็จะเอาผงสีมาป้ายที่หน้าเป็นระยะๆ
ผงสีที่เลอะตามตัว และเสื้อผ้า ก็ล้างออกง่ายๆสบายๆ ไม่ได้ติดแน่นหนึบอะไรมากมาย
ช่วงเย็นก็ออกมาเดินเล่น ดูร้านค้าไปเรื่อย
จำได้ว่าในพันทิป มีคนบอกว่า ถ้ามาเนปาล ต้องกินโมโม่ให้ได้
ผมเลยเดินหา จนไปเจอร้านอาหาร สั่ง Buff Momo มา 1 จาน นมอีก 1 แก้ว ราคา 260 รูปี
Buff Momo คือเกี๊ยวซ่าเนื้อควาย รสชาติแรกๆก็อร่อย แต่หลังๆเลี่ยนมาก
ผมฝืนกินจนหมด จุกสุดๆ ก่อนจะกลับที่พัก
เช้าๆ ผมออกมาเดินเล่นแถวๆที่พัก ตามถนนเต็มไปด้วยฝุ่น
ซึ่งตอนแรกๆ ใช้ปัตตาเลี่ยนไร้สายตัด แต่ไถไปไถมา ก็ไถไม่เข้าสักที
สุดท้าย เลยใช้กรรไกรตัดแทน ผมนี่นั่งลุ้นสุดๆ
ตัดเสร็จ ได้ทรงอะไรก็ไม่รู้
แต่ก็ต้องทำใจ จ่ายตังไป 200 รูปี
โดยสำหรับเส้นทาง Annapurna ต้องทำ Tims Card และ ACAP Permit
ผมหาในแผนที่ พบว่ามี TIMS Counter อยู่ในย่าน Thamel ไม่ไกลจากที่พัก
แต่พอลองไปติดต่อดู เจ้าที่หน้ากลับบอกให้ไปทำอีกที่นึง ซึ่งตอนนั้นก็งงๆ ไม่รู้จะไปยังไงดี
บังเอิญจังหวะนั้น มีชาวเนปาล กำลังจะไปที่นั่นเช่นกัน เลยให้ติดรถมอเตอร์ไซค์ไปด้วย ใจดีสุดๆ
ใช้รูปถ่าย 2 รูป ขนาดไหนผมก็ไม่แน่ใจ ผมเอาขนาดใหญ่ไป สุดท้ายก็ตัดทิ้งเหลือแต่หน้า 55555
ค่าทำ Tims Card และ ACAP Permit อย่างละ 2000 รูปี รวมทั้งหมด 4000 รูปี
หรือถ้าไม่สะดวกมาทำเอง ก็หาพวกเอเจ้นท์ ในทาเมลทำให้ก็ได้ครับ
ขากลับที่พัก ผมเดินกลับ ระยะทางประมาณเกือบๆ 2 กิโลเมตร ก็เดินชมเมืองไปเรื่อยๆ
ผ่าน ร้านรับเย็บผ้ากลางแจ้ง
นึกขึ้นได้ว่าถุงนอนที่เตรียมมา มันน่าจะกันหนาวได้ไม่มาก เพราะแค่ดอยเมืองไทยยังเอาไม่อยู่เลย
จากนั้นเลยเดินตระเวนถามราคาถุงนอนตามร้านค้าต่างๆ ถามเป็นสิบร้าน มีราคาตั้งแต่ 1000 รูปี ไปจนถึงหลักหมื่นรูปี
สุดท้ายมาจบที่ร้านหน้าปากซอยทางเข้าที่พัก เป็นถุงนอนขนเป็ด ที่ป้ายเขียนว่าได้ถึง -10 องศา
น้ำหนักประมาณ โลนิดๆ ถือว่าไม่หนักมาก พับเก็บแล้วเล็กใช้ได้ พกพาสะดวก ต่อราคาได้มาในราคา 4000 รูปี จาก 6000 รูปี
และได้กระติกน้ำ Nalgene 1 ลิตร มาอีกใบ ราคา 100 กว่าบาท เอาไว้ใส่น้ำร้อน
ซึ่งใครจะไปเทรค แนะนำให้ซื้อครับ ได้ใช้งานแน่นอน
ในนั้นจะบอกละเอียด ทั้งเส้นทาง หมู่บ้านที่ต้องเดินผ่าน ความสูง และอื่นๆอีกมากมาย
ผมเช็คเอาท์ออกจากที่พักแต่เช้าตรู่ เดินหาแท็กซี่ให้ไปส่ง New Bus Park
แต่ละคันเสนอมา 500 รูปีบ้าง 400 รูปีบ้าง แต่ก็ปฏิเสธไปทุกคัน
สุดท้ายเดินไปเจอคันนึง ต่อได้เหลือ 200 รูปี เอ้า ไปก็ไป
บอกคนขับว่าจะไปท่ารถที่ไป Besisahar คนขับพาไปส่งริมถนน ใกล้ๆ New Bus Park ตามรูปครับ
รอจนคนเต็มรถ ก็ได้เวลาออกเดินทาง
ออกมาจากเมือง รถก็ขับลัดเลาะไปตามภูเขา ถนนมีเพียง 2 เลนเท่านั้น
และสภาพถนนก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นั่งไป หัวก็สั่นดุ๊กดิ๊กตลอดทาง เวียนหัวสุดๆ
บางทีหลับๆอยู่ หัวก็ไปกระแทกกระจก ดังโป๊กอยู่บ่อยๆ
กระแทกอยู่หลายรอบ จนรู้สึกเซงเลยทีเดียว ง่วงก็ง่วง เจ็บก็เจ็บ เห้อออ
ซึ่งเป็นเมืองเริ่มต้นสำหรับเทรคบนเส้นทาง Annapurna Circuit
มาถึง Besisahar อันดับแรกเราต้องไปที่จุด Check Post เพื่อลงทะเบียนก่อนครับ ว่าเราจะเริ่มเดินเส้นทางนี้แล้วนะ
เจ้าหน้าที่ก็จะเขียนชื่อ และข้อมูลเราลงไปในสมุดบันทึก ใช้เวลาแปปเดียวก็เสร็จ
เลยสั่งผัดหมี่ในร้านอาหารใกล้ๆกัน ราคา 100 รูปี ได้เยอะมากๆ เลยแบ่งครึ่งเก็บใส่กล่องไว้กินเป็นมื้อเย็น
ราคาก็จะตามระยะทาง แน่นอนว่า ยิ่งไกลยิ่งแพง ยิ่งสูงยิ่งหนาว เอ๊ย ไม่เกี่ยว
สำหรับคนงกๆ จนๆ แบบผม แน่นนอนว่าไม่นั่งจี๊ฟ แต่เลือกที่จะเดินแทน
ตอนแรกผมกะจะเอากระเป๋าฝากไว้ที่กาฐมาณฑุก่อน แต่ก็ขี้เกียจย้อนกลับไปเอาตอนเดินเสร็จ
เลยเลือกที่จะแบกมาทั้งหมดเลย
และนี่คือสภาพก่อนเริ่มเดิน แค่สะพายกระเป๋าตอนนั้นก็เซจนแทบล้มแล้ว หนักมากจริงๆ คาดว่าหนักประมาณ 20 กว่าโลนิดๆ
ที่เห็นในถุงโลตัสนั้นคือขนมปังครับ ผมซื้อมา 2 แถวใหญ่ๆ
เอาไว้ทาช็อคโกแลตกินระหว่างทาง ฮ่าๆๆ
เริ่มแรกก็มีผมเดินอยู่เพียงคนเดียว นั่งท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะแชร์จี๊ปล่วงหน้ากันไปหมดแล้ว
ผมก็มาถึงหมู่บ้าน Bhulbhule ระยะทางรวมประมาณ 9 กิโลเมตร เริ่มหมดแรง
เจอชาวบ้านบอกที่พักราคา 100 รูปี แต่คิดว่ายังมีเวลาเหลือ เลยเดินต่อไปเรื่อยๆ
จริงๆแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว แต่ใจมันสั่งให้เดินต่อไป
เจอป้าย Ngadi ใช้เวลา 1 ชั่วโมง เลยกัดฟันเดินต่อ
โอ้ย เดินไม่ไหวแล้ววว ! เลยลองโบกดู
สุดท้ายเลยได้นั่งรถบัสไปหมู่บ้าน Ngadi กับระยะทางที่เหลืออีกประมาณ 2 กิโลเมตร
ราคา 50 รูปี
ลองถามราคาห้องพัก เจ้าของบอกมาว่า 450 ปี ก็ยืนอึ้งไปนิดๆ หมู่บ้านที่ผ่านมาแค่ 100 รูปีเอง
หลังจากทำหน้าเซ็งๆ เจ้าของที่พักเลยถามว่าต้องการเท่าไร ผมบอกไปว่า 100 รูปี
เจ้าของก็บอกโอเค จึงเข้าไปเก็บของ พักผ่อนทันที
ในห้องมีไฟให้ใช้ มีรูให้เสียบชาร์จแบต แต่เสียอย่างเดียว ไม่มีไวไฟ
เลยทานผัดหมี่ที่เหลือจากเมื่อตอนกลางวัน และขอน้ำร้อนจากเจ้าของที่พัก
มาชงเนสวีต้ากินกับขนมปังทาช็อคโกแลต
ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ความหนาวและความเหงาเริ่มเข้ามาแทนที่
แค่วันแรกก็รู้สึกล้าไปทั้งตัว โดยเฉพาะบริเวณไหล่ ที่ต้องแบกรับน้ำหนักหลายชั่วโมง
เวลา 2 ทุ่ม 15 นาที อุณภูมิลดลงไปเหลือประมาณ 20 องศา
ผมเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ภายใต้ถุงนอนที่ให้ความอบอุ่นได้อย่างดี
สรุปเส้นทางวันแรก
ระยะทางรวมจาก Besisahar ถึง Ngadi ประมาณ 13 กิโลเมตร
Besisahar (820 m) > Behulbhule (840 m) > Ngadi (890 m)
ทางเดินไม่ยากมาก เดินไปตามถนนเรื่อย
เริ่มเดินจาก Besisahar เวลา 13.30 น. ถึง Ngadi 17.10 น. รวมนั่งรถ 2 กิโลเมตรสุดท้าย
25/3/59
ผมตื่นขึ้นมาตอนประมาณ 6 โมงกว่าๆ นานแล้วที่ไม่ได้นอนเต็มอิ่มขนาดนี้
อากาศตอนเช้าที่นี่ดีมากๆ ไม่หนาวไม่ร้อนจนเกินไป
มื้อเช้าตอนแรกจะสั่งแค่น้ำร้อนมาชงโจ๊กซอง
แต่เจ้าของที่พักบอกว่าต้องสั่งอาหารด้วย ไม่งั้นจะคิดค่าห้องพัก 450 รูปี
ก็เลยสั่งข้าวเปล่ามา 1 จาน 200 รูปี เก็บใส่กล่อง ไว้ทานตอนมื้อกลางวัน
ผมทานโจ๊กซองกับหมูหยอง นมร้อน 1 แก้ว และขนมปังทาช็อกโกแลตจนอิ่ม
ก่อนจะเก็บของออกจากที่พักเดินต่อ ตอนประมาณ 7.30 น.
จาก Besisahar สามารถนั่งรถบัสแบบในรูปมาที่ Ngadi ได้ครับ
ราคา 250 รูปี กับระยะทางประมาณ 13 กิโลเมตร
เช้าๆอากาศดีครับ แดดยังไม่ร้อนมาก
ความเหนื่อยเริ่มถามหา เหงื่อเริ่มไหล จนร่างกายเปียกชุ่ม
ตอนนั้นรู้สึกท้อแท้ คิดถึงบ้านสุดๆ กระเป๋าก็หนัก ชั้นมาทำอะไรคนเดียวกลางป่าวะเนี่ย
นั่งอยู่สักพัก จนตะคริวหาย ก็ฮึดสู้ เดินต่อไป ฮาาา
เดินลงเขาต่อ มาจนถึงหมู่บ้าน Ghermu ที่ความสูง 1130 เมตร
นั่งกินกะเพราไก่โรซ่า กับข้าวเปล่าที่ซื้อมาเมื่อเช้า อยู่หน้าบ้านใครก็ไม่รู้
ถึงจะไม่ค่อยอร่อย แต่ก็ต้องกินเพื่อเพิ่มพลัง
จาก Ghermu เดินลงมาไม่นาน ก็จะเจอสะพานแขวนข้ามไปยังหมู่บ้าน Syange
ระยะทางดูเหมือนจะไม่ไกล แต่เหนื่อยสุดๆครับ
เป็นทางเดินขึ้นและก็ขึ้นอย่างเดียว
ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง 40 นาที จาก Syange ในที่สุดก็มาถึง Jagat ที่ความสูง 1300 เมตร
ที่พักวันนี้ราคา 100 รูปี มีไวไฟให้ใช้ ในห้องมีปลั๊กไฟให้เสียบชาร์จ และมีน้ำอุ่นให้อาบ
ผมจำชื่อไม่ได้ แต่กำแพงสีแดงๆส้มๆในรูปนั่นแหละครับ
ยังคงอดใจไม่ซื้ออาหารจากที่พักได้อยู่ ฮ่าๆ
ยิ่งมืด อากาศยิ่งหนาวขึ้นเรื่อยๆ ผมส่งข่าวให้ที่บ้าน ว่ายังอยู่รอดปลอดภัย
นั่งเล่น นอนเล่น ก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย
สรุปเส้นทางวันที่ 2
Ngadi - Jagat ระยะทางประมาณ 12 กิโลเมตร
Ngadi (890 m) > Bahundanda (1310 m) > Syange (1090 m) > Jagat (1300 m)
เส้นทางลัดเลาะไปตามเขา ไม่ยากมาก
เริ่มเดือนจาก Ngadi 7.30 น. ถึง Jagat เวลา 14.45 น.
26/3/59
ผมลืมตื่นขึ้นมาตอน 6 โมงกว่าๆ เหมือนเช่นเคย
อากาศตอนเช้าดีมากก หนาวจนแทบไม่อยากลุกออกจากถุงนอนเลยล่ะ
มื้อเช้ายังคงเป็นอาหารง่ายๆ โจ๊กซองกับไข่เค็ม และเนสวีต้ากับขนมปัง
ทานเสร็จก็เก็บของ ได้เวลาออกเดินทางต่อ
จ่ายค่าที่พัก 100 รูปี และน้ำร้อนอีก 100 รูปี โอ้มายก้อด ประหยัดสุดๆ
เดินไป ฟังเสียงน้ำไหลไป ชิวๆ สบายๆ แต่กระเป๋าบนหลังนี่ไม่สบายเอาซะเลย
ตอนแรกเดินชิวๆ ตอนถึงหมู่บ้านนี่หอบแห่กๆๆ ต้องหาที่นั่งพัก ฮ่าา
ส่วนถ้าเดินตรงไปทางซ้าย จะเป็นทางสำหรับรถยนต์ อันนี้ก็แล้วแต่ชอบครับ ในแผนที่จะมีบอกเหมือนกัน
ก่อนข้ามสะพาน ผมเดินหลบฝูงแพะ แล้วดันไปสัมผัสใบต้นอะไรสักอย่าง ซึ่งมีหนามเล็กๆเต็มใบ
โดนที แสบและคันมากๆครับ ต้องฝืนเดินข้ามสะพานไป
พอข้ามไปถึงอีกฝั่ง ดันไปโดนที่ขาขวาอีกรอบ ทำเอาเซ็งสุดๆ ต้องนั่งพักอยู่หลายนาที กว่าจะหายแสบ หายคัน
สูงเหมือนกันนะเนี่ยย
ผมใช้เวลา 3 ชั่วโมง จาก Chamche
ราคาลิตรละ 40 รูปี ผมเติมไป 2 ลิตร ใส่ถุงน้ำในกระเป๋า เพราะน้ำหมดพอดี
ก่อนหน้านี้ผมกรอกน้ำจากก๊อกกินตลอด สะอาดรึเปล่าก็ไม่รู้ 55555
เลยเดินต่อไปเรื่อยๆ
เดินไปได้ไม่นาน รู้สึกหิว ไม่ไหวแล้ว เลยต้องนั่งพัก เอาขนมปังทาช็อคโกแลตมากินประทังชีวิต
(มองย้อนกลับไป รู้สึกว่าตัวเองจะงกอะไรขนาดน้านน 5555 )
ตรงกลางเป็นแม่น้ำที่ไหลลงสู่ด้านล่าง ส่วนอีกฝั่งเป็นทางสำหรับรถยนต์
เจ้าของแกะบอกให้เดินไปด้วยกัน
ผมได้แต่เดินตามฝูงแกะไปต้อยๆ เหนื่อยเอาเรื่องเลยทีเดียว
ผมก็เลยเดินล่วงหน้า นำมาคนเดียว
เดินผ่านหมู่บ้าน Karte เจอเจ้าหมานอนอยู่ มันมองผมและบอกว่า
อีก 2 กิโลก็จะถึง Dharapani สู้ๆๆๆ
ผมไม่มีแรงจะเดินหาที่พักแล้ว เหนื่อยมากจริงๆ
หลังจากถามที่แรก ราคา 100 รูปี ก็ตกลงทันที
ตอนเย็นเลยสั่ง แพนเค้ก กับช็อคโกแลตร้อนๆมากิน
ราคา 215 รูปี และ 70 รูปี
กว่าจะกินหมด อิ่มและจุกมากๆ ถึงแม้แพนเค้กมันจะรสชาติแปลกๆ และฝืดคอก็ตาม
คืนนี้ไม่มีไฟให้ชาร์จแบต ไวไฟก็ต้องให้เจ้าของปล่อย Hotspot มาให้ ซึ่งพอเล่นได้นิดๆหน่อย
รู้สึกเสียดาย ตอนเย็นน่าจะเดินเลือกที่พักให้ดีกว่านี้
ผมก็นอนหลับไปตั้งแต่ 1 ทุ่ม
สรุปเส้นทางวันนี้
ระยะทางรวมจาก Jagat ถึง Dharapani ประมาณ 15 กิโลเมตร
Jagat (1300 m) > Chamche (1385 m) > Tal (1700 m) > Karte (1870 m) > Dharapani (1900 m)
ทางเดินส่วนใหญ่เป็นทางขึ้นเขา ทำให้ค่อนข้างเหนื่อยพอสมควร
27/3/59
อากาศตอนเช้าสดชื่นสุดๆ มีเสียงน้ำในแม่น้ำดังตลอดทั้งคืน
มื้อเช้าของผมยังคงเป็นโจ๊กซองเหมือนเช่นเคย
ถึงจะเบื่อ แต่ก็ต้องกิน 5555
วันนี้เริ่มออกจากที่พักตอนประมาณ 7.30 น.
ใช้เวลาประมาณ 40 นาที ก็จะมาถึงหมู่บ้าน Bagarchap ที่ความสูง 2120 เมตร
แวะพักเหนื่อยสักหน่อย แฮ่ๆ
1 ชั่วโมงผ่านไป พึ่งเดินมาได้เพียง 2 กิโลเมตรกว่าๆ แต่ความสูงเพิ่มขึ้นมา 200 กว่าเมตรแล้ว
ที่หมู่บ้านนี้ เราจะเริ่มมองเห็นภูเขาที่มีหิมะปกคลุมด้านบน อยู่ไกลๆแล้วครับ
ผมนี่ตื่นเต้นมากก เกิดมาเพิ่งเคยหิมะจริงๆก็วันนี้แหละ
ที่หมู่บ้านนี้จะมี Safe Drinking Water ให้เติมน้ำดื่ม ราคาลิตรละ 50 รูปี
ตามไม่ทันจริงๆ เพราะผมเดินช้ามาก สุดท้ายก็ต้องเดินคนเดียวเหมือนเดิม
และทางขวา เป็นทางหลัก สำหรับรถวิ่ง
ผมเห็นมีนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งเดินเข้าป่าไป ก็เลยเดินตามขึ้นไป
เป็นทางเดินในป่า ร่มรื่น แต่ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวเท่าไหร่
เดินต่อไปอีกนิด ก็มาถึงหมู่บ้าน Timang ที่ความสูง 2630 เมตร
ตอนนี้ผมเริ่มมีกำลังใจเดินมากขึ้นแล้วครับ เพราะอากาศเย็น ทำให้รู้สึกเดินสนุกมากขึ้น
แต่วันนี้ไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อย ก็ออกเดินทางต่อทันที
เลยเลือกเดินไปทางซ้าย ซึ่งเป็นทางปกติที่รถวิ่งดีกว่า
เดินต่ออีกนิด จะมองเห็นหมู่บ้าน Thanchowk มาแต่ไกล
แต่จู่ๆฝนก็ตกลงมาทีละนิด อากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ได้แต่เดินต่อไปอย่างช้าๆ
เดินต่อมา 10 นาที คราวนี้ ฝนมาแบบจัดเต็มมาก ผมเลยต้องหาที่วางกระเป๋า และหยิบแจ็คเก็ตกันฝนออกมา
พยายามคลุมไม่ให้กระเป๋าเปียก
ดูท่าแล้วฝนคงไม่หยุดง่ายๆ ก็เลยเดินลุยฝนต่อ
เนื่องจากฝนตก ทำให้อากาศหนาวเย็น อุณหภูมิลดไปเหลือ 10 กว่าองศา
ตอนนั้นรู้สึกหิวมากๆแล้ว แต่เหลือระยะทางอีกไม่ไกลก็จะถึงหมู่บ้าน Chame เลยกัดฟันเดินต่อ
ก่อนจะออกจากหมู่บ้าน Koto จะมีจุด Check Post ให้ลงชื่ออีกรอบครับ
เจอฝูงแพะอีกแล้ว ฮ่าๆ นับถือเจ้าของจริงๆ รู้สึกจะไล่ต้อนมาตั้งแต่ Besisahar เลยครับ
มีน้ำอุ่น ไวไฟ และปลั๊กให้ชาร์จไฟในห้องอาหาร
ไวไฟแรงดีมาก น้ำอุ่นก็ร้อนดีมาก โดยรวมชอบครับ แนะนำเลย
แต่ต่างกันไม่มากเท่าไหร่
และนมร้อนอีกหนึ่งแก้ว มากินกับขนมปัง อิ่มอร่อยเลยทีเดียว
แต่ฝนก็ยังคงตกมาอย่างต่อเนื่อง อากาศหนาวเย็นสุดๆ กว่าจะได้เข้านอนก็เกือบ 3 ทุ่ม
สรุปเส้นทางวันนี้
จาก Dharapani ถึง Chame ระยะทางรวมประมาณ 16 กิโลเมตร
Dharapani (1900 m) > Bagarchap (2120 m) > Danaqyu (2200 m) > Timang (2630 m) > Thanchowk (2670 m) >
Koto (2640 m) > Chame (2700 m)
วันนี้ค่อนข้างเดินไกลนิดนึงครับ เริ่มเดินตั้งแต่ 7.30 น. มาถึง Chame ตอน 15.30 น.
28/3/59
เช้านี้ฝนยังคงตกอยู่ ผมตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงฝน ก็ล้มตัวลงไปนอนอีกรอบด้วยความขี้เกียจ
กว่าจะลุกขึ้นมาจริงๆจังๆก็ 7 โมงกว่า
เดินออกไปดูหน้าที่พัก ก็ต้องตะลึง ภูเขารอบๆที่พักมันสวยมากจริงๆครับ
บนเขามีหิมะปกคลุม และมีเมฆหมอกไหลผ่าน เห็นแล้วรู้สึกชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก
โอ้ยย สุดยอดเลยโว้ยย ! ผมได้แต่อุทานในใจ มันสวยมากจริงๆ นี่ขนาดเห็นแค่ไกลๆ
ผมได้แต่ส่งสายตาอ่อนหวาน ยิ้มอ่อนๆคืนกลับไป
ครึ่งนาทีผ่านไป มันก็เลิกสนใจ และหันไปกินหญ้าต่อ ฮ่าา
เดินลัดเลาะภูเขาไปเรื่อยๆ มีเสียงแม่น้ำไหลคอยเป็นเพื่อนให้คลายเหงา
ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้าน Bhratang ที่ความสูง 2850 เมตร
แวะนั่งพักเหนื่อยกันสักหน่อย
เราต้องเดินข้ามสะพาน และเดินตัดทะลุเข้าป่าไป
ซึ่งเป็น Trekking Trail มีต้นสนรายล้อม บรรยากาศดีมากๆ
หรือจะเดินตามถนนก็ได้ ซึ่งจะอ้อมนิดนึง
จากสะพาน ใช้เวลา 1 ชั่วโมง จะถึงหมู่บ้าน Dhukur Pokhari ที่ความสูง 3200 เมตร
อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ
นักท่องเที่ยวคนอื่นแวะพักทานข้าวในร้านอาหาร ส่วนผมนั่งกินข้าวอยู่ริมถนน
เปิดแผนที่ดู หมู่บ้าน Pisang อยู่อีกไม่ไกล กินข้าวเสร็จ จึงออกเดินต่อ
ทางซ้ายคือทางที่รถยนต์วิ่งปกติ สู่หมู่บ้าน Lower Pisang
ส่วนทางขวาเป็น Trekking Trail ที่จะพาไปสู่หมู่บ้าน Upper Pisang
ผมเลือกเดินทางซ้าย แต่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เลือกเดินทางขวา
จนมาเจอที่นี่ Tilicho Hotel เค้าบอกว่ามี Wifi มีน้ำร้อนให้อาบ ราคาคืนละ 100 รูปี ผมก็ตกลงทันที
มื้อเย็นของผม เป็นโจ๊กซองกับไข่เค็ม และสั่งนมร้อนมากินกับขนมปัง
ยังคงประหยัดไม่เปลี่ยนแปลง ฮ่าๆๆ
หลังจากพยายามใช้ไวไฟอยู่นาน แต่ก็ใช้ไม่ได้สักที เน็ตไม่วิ่งเลย
สุดท้ายเลยได้แต่นั่งผิงไฟ อยู่ในห้องอาหารอย่างเงียบๆ เหงาๆ
ก่อนจะกลับไปนอนที่ห้อง และหลับไปด้วยความเพลีย
ระยะทางรวมจาก Chame ถึง Lower Pisang ประมาณ 15 กิโลเมตร
Chame (2700 m) > Bhratang (2850 m) > Dhukur Pokhari (3200 m) > Lower Pisang (3220 m)
เส้นทางขึ้นๆลงๆ เดินไปตามถนนเรื่อยๆ ไม่ยาก แต่เหนื่อยพอสมควร
29/3/59
เช้านี้อากาศแจ่มใส่มากครับ ผมตื่นมาด้วยความกระปรี้กระเปร่า
มื้อเช้าอยากกินอะไรอร่อยๆ เลยสั่งข้าวผัดไข่มา 1 จาน ราคา 340 รูปี
ได้เยอะมากก เลยแบ่งครึ่งใส่กล่องไว้กินตอนกลางวัน
ตอนจ่ายเงิน โดนค่าไวไฟไป 100 รูปี และค่าน้ำร้อนสำหรับอาบน้ำอีก 100 รูปี
ผมนี่เซงเลย ไม่แจ้งตั้งแต่ตอนแรก นึกว่าฟรีซะอีก แถมไวไฟก็เล่นไม่ได้ เห้ออ
ทางซ้ายเป็นทางเดินปกติ ง่ายๆผ่านหมู่บ้าน Humde
ส่วนทางขวา เป็น Trekking Trail ต้องเดินขึ้นเขาไปที่หมู่บ้าน Ghyaru ความสูง 3700 เมตร
และเดินต่อไปยังหมู่บ้าน Ngawal ความสูง 3670 เมตร ก่อนจะค่อยๆเดินลงไปบรรจบที่เส้นทางหลักก่อนถึงหมู่บ้าน Braga
จาก Lower Pisang ต้องข้ามสะพานไปอีกฝั่ง
รูปนี้ระหว่างข้ามสะพาน และมองย้อนกลับไปที่ Lower Pisang
ตอนเห็นทางที่ต้องเดินขึ้นครั้งแรก ผมนี่แทบอยากจะย้อนกลับไปเดินอีกทางเลย
แค่เห็นก็เหนื่อยแล้วจริงๆ มันสูงมากก
เดินได้ไม่ถึง 10 ก้าว ก็ต้องหยุดพัก
แต่วิวด้านหลังนี่มันสุดยอดจริงๆครับ เทือกเขา Annapurna มันยิ่งใหญ่มากๆ
เส้นทางจากตีนเขา ขึ้นมาด้านบน ไม่ถึง 1 กิโลเมตร แต่ผมใช้เวลานานกว่าชั่วโมงครึ่ง
ขึ้นมาถึงด้านบนนี่แทบคลาน เหนื่อยมากกกก
พึ่งเข้าใจวันนี้ ที่เค้าบอกว่า ยิ่งขึ้นที่สูง ยิ่งเหนื่อยง่าย
คือมันหายใจไม่ทันจริงๆครับ ต้องหายใจเข้าและออกเร็วๆ
ภูเขาเบื้องหน้ามันยิ่งใหญ่มากๆ ผมนี่ตื่นตาตื่นใจสุดๆ เคยเห็นแค่ในรูป แต่วันนี้ได้มาเจอของจริง
เอาใบเล็กไปรวมกับใบใหญ่ที่ด้านหลัง
ซึ่งผมเดินไปได้สักพัก รู้สึกไม่ชิน ตอนหลังก็เลยเอากลับมาสะพายไว้ข้างหน้าเหมือนเดิม
พร้อมกับนั่งชมวิวภูเขาไปด้วย ชิวสุดๆ
อิ่มแล้วก็ออกเดินต่อ
มองลงไปด้านล่าง เห็นหมู่บ้าน Humde อยู่ไกลๆ
วันนี้เป็นวันที่ผมเดินช้ามากจริงๆ เริ่มเดินตั้งแต่ 7 โมงเช้า จนถึงบ่าย 2 ยังเดินได้ไม่ถึง 10 กิโลเมตร
แต่รู้สึกเหนื่อยกว่าปกติ น่าจะเพราะขึ้นมาบนที่สูง
เดินไปก็ต้องพักไป มันเหมือนหายใจไม่ทัน ยังปรับตัวไม่ได้
ความรู้สึกตอนนั้น ผมเหนื่อยและหนักมาก
วิวสวยๆไม่ได้ช่วยให้ความเหนื่อยลดน้อยลงเลยสักนิดเดียว 5555
น้ำในกระเป๋าของผมก็เริ่มเหลือน้อยลงทุกที แต่ความหิวกระหายน้ำกลับเพิ่มมากขึ้น
ในที่สุด ผมก็โผล่ออกมาที่ลานกว้างๆ ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยฝูงจามรี
ผมเดินไปจนเจอก๊อกน้ำข้างทาง เลยกรอกน้ำมากิน
น้ำจะสกปรกมั้ย ผมไม่สนแล้ว เพราะหิวน้ำสุดๆ
ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า แต่ผมยังไปไม่ถึงหมู่บ้านปลายทาง
ขาผมอ่อนแรง ร่างกายรู้สึกอ่อนล้า วันนี้เดินตั้งแต่ 7.30 น. จนถึง 18.00
รวมระยะเวลากว่า 10 ชั่วโมง กับระยะทางไม่ถึง 15 กิโลเมตร
ที่พักคืนนี้ไม่เสียตัง เพียงแค่สั่งอาหารมาทาน มีน้ำอุ่นให้ใช้ แต่ไวไฟไม่มีให้ใช้แล้ว
มื้อเย็นผมเลยสั่งข้าวผัดทูน่า ราคา 390 รูปี และชาดำอีก 50 รูปี มากิน
ได้เยอะและอิ่มมาก ข้าวผัดนี่มาเป็นถาดเลยทีเดียว
ระยะทางรวมตั้งแต่ Lower Pisang ผ่าน Ghyaru จนถึง Braga ประมาณ 14 กิโลเมตร
Lower Pisang (3220 m) > Ghyaru (3700 m) > Ngawal (3670 m) > Braga (3475 m)
ทางเดินขึ้นหมู่บ้าน Ghyaru เหนื่อยมากก พอขึ้นที่สูงเกิน 3500 เมตร จะเริ่มรู้สึกเหนื่อยง่าย หายใจไม่ทัน
เดินไปได้นิดเดียวก็ต้องหยุดพัก ทำให้วันนี้ผมเดินช้ากว่าปกติ
30/3/59
เช้านี้อากาศดีมากก มากจริงๆ มองไปทางไหนก็สวย มีภูเขาอยู่ล้อมรอบ
มือเช้าผมสั่งข้าวเปล่า 200 รูปี และน้ำร้อนครึ่งลิตร 40 รูปี
ตอนเช้าทานโจ๊กซองกับไข่เค็มและหมูยอง และชงเนสวีต้า
ส่วนข้าวเปล่าเก็บใส่กล่องไว้กินตอนกลางวัน
ด้านหลังของที่พัก จะเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆ มีฝูงจามรีมายืนอาบแดดกันเต็มไปหมด
และมีภูเขา Annapurna ตั้งอยู่ด้านหลังอย่างโดดเด่น
หรือขึ้นไป Milarepa cave ที่อยู่บนเขาด้านหลังหมู่บ้าน Braga
ซึ่งผมขี้เกียจ เพราะมันต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ก็เลยไม่ได้ไป
แต่เลือกที่จะเดินเล่นรอบๆหมู่บ้าน Braga แทน
ผมตัดสินใจเก็บของ เดินออกจากหมู่บ้าน Braga ตอน 10.30 น.
ตั้งใจจะไปหมู่บ้าน Khangsar ซึ่งเป็นหมู่บ้านระหว่างทางสู่ Tilicho Lake
จากรูปจะเห็นว่า จากหมู่บ้าน Braga จะแยกออกเป็นสองทาง
ผมเลือกไปทางซ้าย ซึ่งเป็นทางไป Tilicho Lake
แวะถ่ายรูปกับลำธารซะหน่อย อิอิ
ชาวบ้านเลยชี้ทางให้
สุดท้าย ตัดสินใจ ทิ้งกระเป๋าไว้ในพุ่มหญ้าข้างทาง และเดินตัวปลิวขึ้นไปที่จุดชมวิวทะเลสาบ
และหมู่บ้าน Manang อยู่บนเนินเขาด้านซ้าย
และมีอีกทาง ให้เดินเข้ามาชมทะเลสาบใกล้ๆด้านล่าง
มาดูใกล้ๆ แล้วมันสวยมากจริงๆครับ น้ำสีฟ้าสดใส มีวิวภูเขาอยู่ด้านหลัง
แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันไปได้หรือเปล่า เพราะในแผนที่มันเป็นเส้นทางสีฟ้า ซึ่งไม่ใช่เส้นทางหลัก
แต่ผมยังมันใจว่าทางที่ผมเดินมา มันก็สามารถไปได้เช่นกัน
และแล้วก็เจอปัญหาจนได้ คือเส้นทางมันขาด ใช่ครับ เส้นทางขาด !
เป็นทาง Landslide ด้านขวาเป็นเหว แล้วมันดันมีหินไหลอยู่ช่วงนึง ซึ่งต้องกระโดดข้ามไป
ผมยังมั่นใจลึกๆว่าทางนี้มันไปได้ เลยตั้งสติอยู่ 1 นาที
รวบรวมความกล้า และกระโดดข้ามทางที่มีหินไหล
แต่ผมก็กระโดดผ่านมันมาได้
เดินต่อมาไม่ถึง 10 ก้าว คราวนี้เจอปัญหาใหญ่
เส้นทางขาดเป็นทางยาว ไปต่อไม่ได้แน่ๆ
ผมนี่เซงสุดๆ เสียเวลาเดินมาเป็นชั่วโมง หนักก็หนัก แต่เส้นทางดันไปต่อไม่ได้ซะงั้น
และตัดสินใจ นอนพักที่หมู่บ้าน Manang 1 คืน
เดินหาที่พัก จนมาเจอที่พัก ราคา 50 รูปี
เข้าห้องพักแล้วก็นั่งกินข้าวกลางวัน เป็นผัดกะเพราโรซ่า และข้าวเปล่าที่ซื้อมาเมื้อเช้า
ซึ่งด้านหลังหมู่บ้าน Manang จะมีเนินเขาให้ขึ้นไปชมวิว
ตอนแรกจะเดินให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ บนเนินเขา
แต่เดินขึ้นมาได้นิดเดียว ฝนก็ทำท่าจะตก
ผมเลยต้องรีบเดินกลับที่พัก
หลังจากนั้นก็ได้แต่อยู่ในที่พัก อาบน้ำ ซักผ้า ทำภารกิจส่วนตัว และลงมาที่ห้องอาหาร
จากฝน เริ่มกลายเป็นละอองหิมะ นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเคยเห็นหิมะตก
มันสวยมากๆ และก็หนาวมากๆเช่นกัน
มื้อเย็นผมสั่ง ซุปไก่ ราคา 230 รูปี และชานมอีก 70 รูปี มาทาน
นั่งซดซุปร้อน และชมหิมะตกไปพลางๆ ท่ามกลางความเงียบเหงา
อินเทอร์เน็ตไม่มี เพื่อนไม่มี ทำได้เพียงนั่งคุยกับตัวเองคนเดียว
ผมตื่นขึ้นมาตอน 6 โมงเช้า มองออกไปที่นอกหน้าต่าง
ก็เห็นหิมะมากมาย เมฆหมอกหนาทึบ
วิวรอบๆสวยเกินกว่าจะบรรยาย
ก่อนจะเก็บกระเป๋า ออกจากที่พัก
เจ้าหน้าที่จะถามเราว่าจะไปไหนต่อ ระหว่าง Tilicho Lake หรือว่าจะไปทาง Yak Kharka เพื่อข้าม Thorung La Pass
ลงชื่อเสร็จก็ได้เวลาออกเดินทาง
Tilicho Lake ให้ไปทางซ้าย ส่วน Thorung La Pass ให้ไปทางขวา
บนเนินเขา ฝั่งซ้าย คือทางที่เมื่อวานผมเดินไปแล้วเจอทางตันนั่นแหละครับ ฮ่าๆๆ
สักพักนึกขึ้นได้ว่าลืมขวดน้ำไว้ที่สถานีน้ำดื่มตอนซื้อน้ำเมื่อเช้า
สุดท้ายเลยตัดสินใจ วางกระเป๋าทิ้งไว้ข้างทาง และเดินย้อนกลับไปเอาขวดน้ำที่หมู่บ้าน Manang
ทำให้เสียเวลาไป - กลับ เกือบชั่วโมงครึ่ง
พลาดมากจริงๆ เหนื่อยฟรีเลย
กลับมาถึง ก็ออกเดินต่อ
ความเหนื่อยจากการเดินบนที่สูงเริ่มกลับมาอีกครั้ง
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดพัก เพราะหายใจไม่ทัน
ทางเดินจะเป็นทางขึ้นเขามาเรื่อยๆ ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง จะมาถึง Tare Gompa
ซึ่งน่าจะเป็นวัดครับ แต่ตอนผมเดินผ่าน ก็ไม่เห็นมีใครอยู่
จากจุดนี้จะมองเห็นอาคารอยู่บนเขาไกลๆด้านบน
ตรงนั้นคือ Shree Karka ครับ จะมีที่พักอยู่ 2-3 หลัง
ผมตัดสินใจพักที่นี่ก่อนหนึ่งคืน และค่อยเดินไป Tilicho Lake ในวันรุ่งขึ้น เพราะสภาพอากาศไม่ค่อยดี
บนท้องฟ้าเมฆครึ้มๆ ฝนทำท่าจะตกลงมา
เจ้าของที่พักเลยต้มน้ำอุ่นมาให้ 1 ถัง เวลาอาบก็ต้องประหยัดน้ำสุดๆ
อาบไปก็สั่นไป หนาวมากกกก
เลยต้องเอาหมูหยองในกระเป๋ามาโรยใส่ เพิ่มความอร่อย ฮ่าๆ
ผมก็ได้แต่นอนขดอยู่ในห้องพัก อากาศหนาวเย็นมากจริงๆ อุณหภูมิน่าจะเลขหลักเดียว
ช่วงเย็น หิมะหยุดตก เลยออกมานั่งชมวิวหน้าที่พัก บรรยากาศสุดยอดจริงๆครับ
ที่พักหลักสิบ แต่วิวหลักล้าน
จาก Manang ถึง Shree Karka ระยะทางประมาณ 9 กิโลเมตร
Manang (3540 m) > Khangsar (3750 m) > Shree Karka (4060 m)
ทางเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ไม่ยากมาก แต่จะเหนื่อยกว่าปกติ เพราะขึ้นสูงกว่า 3500 เมตร
ทำให้เดินได้ช้าลง ต้องพักเหนื่อยเป็นระยะๆ
1/4/59
ผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ 5.45 น. เพราะจะรีบไป Tilicho Lake แต่เช้า
มื้อเช้าสั่งข้าวผัดราคา 320 รูปี มากินเพื่อเพิ่มพลัง
หลังจากนั้นก็เก็บกระเป๋า เอาของไม่จำเป็น ฝากไว้ที่พักทั้งหมด
เอาไปเฉพาะของที่จำเป็นจริงๆ ทำให้กระเป๋าเบาไปเยอะมาก
ผมเริ่มออกเดินตั้งแต่ 7 โมงเช้า
ระหว่างทางพบเจอกวางผา 3 ตัว กำลังกินหญ้ากันอย่างเมามัน ไม่สนใจใครทั้งนั้น
ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงนิดๆ ก็มาถึงทางเดินที่เป็น Landslide
ถ้าก้าวพลาด ได้ล่วงลงไปด้านล่างแน่นอน
ต้องกลั้นใจเดินนิดนึง
แนะนำให้เดินผ่าน Landslide ในช่วงเวลาเช้านะครับ
เพราะช่วงบ่าย อากาศแถวนี้ค่อนข้างแปรปรวน อาจจะเจอหินไหลลงมาใส่ได้
ภูเขาทางด้านซ้ายนั่นแหละครับ คือทางที่เราต้องเดินขึ้นไป เพื่อชมทะเลสาบ
และเข้าไปเก็บของ จากนั้นเริ่มเดินขึ้นไปที่ทะเลสาบทันที
เดินขึ้นเขามาเรื่อยๆ
มองย้อนกลับไป เห็นที่พักอยู่ไกลๆ
ตอนที่ผมเดิน มีหินไหลลงมา เฉียดตัวนักท่องเที่ยวต่างชาติไปนิดเดียว อันตรายสุดๆ
บริเวณที่พักสูง 4140 เมตร แต่เราต้องเดินขึ้นไปที่ทะเลสาบ ซึ่งสูง 4900 กว่าเมตร
จากที่พักด้านล่าง ผมใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง
ก็ขึ้นมาถึงด้านบน ซึ่งต้องเดินลุยหิมะไปที่ทะเลสาบอีกครึ่งชั่วโมง
บางครั้งก็ลื่นจนหัวทิ่ม หน้าคะมำ บางครั้งก้าวพลาด ขาจมลงไปในหิมะเกือบถึงเข่า
แถมหิมะก็สะท้อนแสงได้แสบตาเหลือเกิน ต้องใส่แว่นกันแดดตลอดเวลา
ทะเลสาบที่สูงกว่า 4919 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล
ซึ่งน่าจะสูงที่สุดในโลกด้วยมั้งครับ
แต่พอเห็นทะเลสาบเท่านั้นแหละ ผมนี่ช็อคเลย
น้ำในทะเลสาบกลายเป็นน้ำแข็งไปหมด
ตอนแรกนึกว่าจะได้มาเห็นทะเลสาบสีฟ้าๆ ตัดกับภูเขาหิมะสีขาว เลยแอบผิดหวังนิดๆ
บริเวณนี้ มีผมหลงเหลืออยู่คนเดียว ทุกคนเดิยลงไป
ข้างล่างกันหมดแล้ว
แต่วันที่ผมไปถึง กลับโดนหิมะทับจนเกือบมิด
แต่หิมะมันช่างร้อนแรงเหลือเกิน จะเปิดผ้าบัฟมากินข้าว หน้าก็คงดำแน่ๆ
สุดท้าย หลักจากชมวิวจนอิ่ม ก็ค่อยๆเดินลง กลับไปยังที่พัก
หากมีโอกาส เราจะกลับมาใหม่
ถ้าเหยียบแล้วลื่นล้ม ล่วงแน่นอนจ้า
ยอด Tilicho Peak อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้เหมือนกันครับ
ซึ่งตอนที่ผมเดินผ่านตอนขาขึ้น มันก็แหว่งไปนิดๆแล้วเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันขาดมากกว่าเดิม
ผมต้องเอาขาตั้งกล้อง ยันพื้น แล้วนั่งยองๆ ก้าวขาข้ามช่วงที่หินไหล ไปยังอีกฝั่ง
แล้วก็ก้าวอีกข้างตามไป ซึ่งหินก็ไหลลงมาเรื่อยๆ ต้องรีบๆก้าวให้พ้น
เป็นช่วงเวลาที่เสียวดีจริงๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้
ระหว่างเดินลง ก็มีคนเดินสวนขึ้นไปเหมือนกัน ซึ่งกว่าเค้าจะกลับลงมา คงมืดค่ำแน่ๆ
ขนาดผมเดินตอนกลางวัน ยังรู้สึกกลัวจะตกเขา ไม่อยากคิดถึงเวลาเดินมืดๆเลย
ผมใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงจากด้านบน ในที่สุดก็ลงมาถึงที่พัก
ที่พักคืนนี้มีไวไฟ แต่คิดตัง 300 รูปี ซึ่งผมคิดว่ามันแพง เลยไม่ได้ใช้ และก็กลัวจะใช้ไม่ได้ด้วย
มื้อเย็นผมกินข้าวธัญพืชกระป๋องที่ซื้อมา กับแกงกะหรี่ซอง
มันชั่งไม่อร่อยเสียเลย แต่ก็ต้องฝืนกินให้หายหิว
เวลาผ่านไปจนถึง 2 ทุ่ม อากาศเย็นลงเรื่อยๆ
ความหนาวและความเหงาเข้ามาแทนที่
ผมหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย ถุงนอนที่ซื้อมา ยังคงช่วยให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายได้เป็นอย่างดี
สรุปเส้นทางวันนี้
Shree Karka (4060 m) > Landslide Area (4230 m) > Tilicho Base Camp (4140 m) > Tilicho Lake (49xx m)
จาก Shree Karka ไป Tilicho Base Camp ใช้เวลา 2 ชั่วโมงครึ่ง ถึง 3 ชั่วโมง
จาก Tilicho Base Camp ขึ้นไปที่ Tilicho Lake ใช้เวลา ประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่ง ถึง 4 ชั่วโมง
2/3/59
เช้านี้ผมสั่งพิซซ่ามาทาน ราคา 430 รูปี
เพราะเจ้าของที่พักบอกว่า ถ้าไม่สั่งอาหาร จะคิดค่าห้อง 500 รูปี ซึ่งผมช็อคมาก เพราะเมื่อวานเค้าบอกแค่ 150 รูปี
สุดท้าย ทานพิซซ่าเสร็จ ค่าห้องพักลดมาเหลือ 300 รูปี ซึ่งผมก็ยังไม่พอใจ
ยืนต่อราคาอยู่นาน แต่เจ๊เจ้าของก็ไม่ยอมลดให้ สุดท้ายเลยต้องยอมจ่ายไป แอบรู้สึกเซ็ง ปนโกรธนิดๆ
(มองย้อนกลับไปตอนนี้ก็ตลกดี อาหารก็ไม่สั่ง ดันจะเอาที่พักราคาถูก ทำไมงกขนาดนั้น 55555)
ช่วงที่ผ่าน Landslide ขากลับ ดันมีหินไหลลงมา ทำให้ทางขาด
ผมก็ลังเล ว่าจะเอายังไงดี จะกระโดดข้ามก็กลัวพลาดตกลงไปข้างล่าง
สุดท้าย ก็ค่อยๆก้าวข้ามมาได้
ข้ามอันแรก มาเจอทางขาดอันที่สอง ครั้งนี้ก็เสียวไม่แพ้กัน
แต่ก็ยังสามารถผ่านมาได้ด้วยดี
ช่างเป็นทางที่อันตรายเสียจริงๆ
ผมนั่งแพ็คกระเป๋าใหม่อยู่ 15 นาที ก่อนจะออกเดินต่อ
ซึ่งจาก Shree Karka จะมีทางตัดขึ้นไป ไม่ต้องผ่านหมู่บ้าน Khangsar
ซึ่งเป็นหมู่บ้าน Khangsar ดั้งเดิม ก่อนที่จะย้ายลงไปอยู่ด้านล่างแทน
ทำให้บ้านบริเวณนี้ กลายเป็นบ้างร้างๆ เหลือแต่ซากปรักหักพัง ไม่มีคนอยู่อาศัย
ซึ่งจะมีสัญลักษณ์บอกทางเป็นระยะๆ ไม่ต้องกลัวหลง
มองลงไปจะเห็นหมู่บ้าน Manang อยู่ไกลๆด้านล่าง
ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงพอดี
ผมเลยนั่งพัก กินพิซซ่าที่เหลือจากเมื่อเช้า ชิวๆกลางแสงแดด
เพื่มข้ามสะพานไปยังภูเขาด้านขวา
ซึ่งแค่เห็นผมก็ท้อแล้ว เดินลง แล้วยังต้องเดินขึ้นอีก เห้ออ
ลงเขานานๆ ทำให้ปวดนิ้วโป้งเท้ามากๆครับ ต้องคอยจิกดินตลอดเวลา
ผมสั่งชามะนาวมากิน ราคา 80 รูปี
รสชาติแบบ เอิ่มม... ไม่อร่อยเลยสักนิด ชามะนาวบ้าบออะไรก็ไม่รู้
ระหว่างทางเห็นวิวสวย เลยแวะถ่ายรูปซักหน่อย
ดูท่าสิครับ สะดิ้งเชียว 55555+
แต่ว่าแรงยังเหลือ ผมเลยเดินต่อ
ตั้งใจจะไปให้ถึงหมู่บ้าน Ledar ซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกไม่ไกล ประมาณ 2 กิโลเมตร
คอผมก็เริ่มแห้ง แถมบริเวณนี้ก็ไม่มีที่ให้เติมน้ำ
ทำได้เพียงแค่อดทน และเดินต่อไป
ใช้เวลา 1 ชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้าน Ledar ที่ความสูง 4220 เมตร
ผมนี่ลิ้นห้อยเลย ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว แฮ่กกๆๆ
และก็ถามว่ามีน้ำร้อนให้อาบรึเปล่า เค้าก็บอกว่ามี
หลังจากเก็บของเข้าห้องพัก ก็ออกมาอาบน้ำ
ซึ่งนี่ที่มีเครื่องทำน้ำอุ่น แต่ก็พังอีกเช่นเคย
สุดท้าย เค้าเลยหิ้วน้ำอุ่นมาให้ผม 1 กระแป๋ง
ต้องอาบแบบประหยัดสุดๆอีกแล้ว
แต่ผมก็ใช้อาบหมดถังพอดี สดชื่นสุดๆ
อาบน้ำเสร็จก็ต้องซักผ้า ซึ่งใกล้ๆห้องน้ำจะมีก๊อกน้ำ ที่มีน้ำไหลอยู่ตลอดเวลา
ซักไปก็สั่นไป น้ำมันเย็นมากๆ เพราะไหลมาจากบนเขาสูง และอากาศก็หนาวมากๆ
มื้อเย็นผมสั่งแพนเค้ก ราคา 250 รูปี มากิน และทาแยมช็อคโกแลตที่พกมา
มันอร่อยมากกก เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เดินมาเลย ผมพึ่งมาค้นพบวันนี้
บางคนก็นั่งเล่นไพ่ บางคนก็จับกลุ่มคุยกัน
บางคนเขียนบันทึกอะไรสักอย่าง บางคนก็อ่านหนังสือ
หรือบางคนก็นั่งเล่นเกมโทรศัพท์
ทุกคนมาจากหลายประเทศทั่วโลก แต่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เพื่อเดินเทรคบนเส้นทาง Annapurna Circuit
ส่วนมากจะมากันหลายคน ไม่ค่อยมีใครมาคนเดียวเหมือนผมสักเท่าไหร่
ซึ่งผมไม่ค่อยเห็นฝรั่งแปรงฟันกันสักเท่าไหร่ ไม่รู้เค้าแปรงฟันกันรึเปล่านะ
จาก Tilicho Base Camp ถึง Ledar ระยะทางไม่แน่ใจ น่าจะ 10 กว่ากิโลเมตร
Tilicho Base Camp (4200 m) > Shree Karka (4060 m) > 3 แยก (4150 m) > แม่น้ำด้านล่าง (3840 m) > Yak Kharka (4030 m) > Ledar (4220 m )
เส้นทางวันนี้ขึ้นๆลงๆ ลัดเลาะไปตามเขาเรื่อยๆ
เริ่มเดินจาก Tilicho Base Camp ตั้งแต่ 7 โมงเช้า จนถึง Ledar เวลา 4 โมงเย็น
มื้อเช้า ผมซื้อน้ำร้อน ครึ่งลิตร ราคา 200 รูปี มาทำโจ๊กกินกับเนสวีต้า
น้ำร้อนแพงมากก ต่อราคา ก็ไม่ยอมลด เลยต้องจำใจจ่ายไป
และซื้อข้าวเปล่าอีก 1 จาน ราคา 230 รูปี เทใส่กล่อง เอาไว้กินตอนกลางวัน
หลังจากนั้นก็เก็บของ เริ่มออกเดินตอนประมาณ 8 โมงเช้า
เราจะต้องข้ามสะพานไปอีกฝั่งนึง และเดินต่อไปจนถึงหลืบเขาด้านใน ก็จะถึง Thorung Phedi ครับ
เป็นทางสั้นๆ นิดเดียว
ระยะทาง 5 กิเลเมตร ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง จาก Ledar
แต่ผมเลือกที่จะเดินขึ้นไปพักที่ High Camp เลย พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก
เป็นทางชันพอสมควร เพราะต้องขึ้นจากความสูง 4520 เมตร ไปที่ความสูง 4870 เมตร
ผมก็เริ่มเดินขึ้นทันที
ผมเดินตามนักท่องเที่ยวกลุ่มนึง ซึ่งเจอกันตั้งแต่เมื่อวาน
และเมื่อเช้าก็เดินตามเค้ามาเรื่อยๆ
ทางขึ้นนี้ เหนื่อยมากๆครับ เดินซิกแซก วนไปวนมา ค่อยๆขึ้นไปทีละนิด
เหนื่อยเหมือนตอนเดินขึ้น Tilicho Lake เลย
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดพักเหนื่อย
การแบกกระเป๋าหนัก 20 โล เดินขึ้นเขาที่ความสูง 4000 กว่าเมตร มันไม่ง่ายเลยจริงๆครับ
ขอให้เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ที่ผมจะแบกของหนักขนาดนี้ขึ้นเขา 5555
ในที่สุด ก็ขึ้นมาถึง High Camp ที่ความสูง 4870 เมตร
และเหมือนจะมีห้องที่เป็น Dorm ด้วยครับ
นักท่องเที่ยวที่ผมเดินตามขึ้นมา ชวนผมไปนอนด้วยในห้อง เพราะเค้ามากัน 5 คน
เลยเหลือเตียงว่าง 1 เตียงพอดี เพราะไม่คบคู่ ผมก็ตกลงทันที
ออกมากินกับพะโล้ซองโรซ่าทันที เพราะเริ่มหิว
เพื่อเป็นการปรับตัวกับความสูงครับ จะได้ไม่เกิดอาการแพ้ความสูง หรือที่เรียกว่า AMS นั่นเอง
ซึ่งถือว่าผมโชคดีมากๆ ที่ไม่เกิดอาการนี้ เพราะผมไม่ได้เตรียมตัว หรือกินยาอะไรเลย
และถ้าเป็น ผมก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครเลยจริงๆ
บริเวณด้านหลัง จะมีเนินเขาขึ้นไปด้านบน ซึ่งเป็นจุดชมวิวที่สวยมากๆครับ
พร้อมแล้ว เดินขึ้นไปกันเลยดีกว่า
อลังการงานสร้างมากจริงๆ ผมนี่ตะลึงไปชั่วขณะ
และด้านหลังจะมีทางอยู่ มันคือทางเดินไปสู่ Thorung La Pass นั่นเองครับ
และเข้าไปหาอะไรทานในห้องอาหาร
ซื้อน้ำร้อนครึ่งลิตร ราคา 75 รูปี มาชงกาแฟ และเนสวีต้า กินกับขนมปังและโอรีโอ้
อร่อยและอิ่มสุดๆครับ พลังเพิ่มขึ้นมาเยอะเลย
กินเสร็จก็ออกไปเดินชมวิวต่อ คราวนี้จะเดินขึ้นไปที่เขา ทางขึ้น Thorung La Pass
แปปเดียวก็ขึ้นมาถึงด้านบนแล้ว
ก่อนจะลง เลยตั้งกล้องจะถ่ายรูปตัวเอง
ตั้งเวลาไว้ 10 วิ พอหันกลับมาอีกที ขาตั้งและกล้อง ล้มลงไปที่พื้นดังโครมม !
ผมนี่ช็อคเลยย ใจเสียสุดๆ
โชคดีที่กล้องเลนส์ไม่เป็นอะไรมาก แค่ถลอกที่ตัวกล้องนิดหน่อย
ก่อนจะมานั่งเล่นที่ห้องอาหาร เพราะอุ่นกว่าข้างนอกมากมาย
นักท่องเที่ยวในห้องอาหารเยอะพอสมควรเลยครับ
ผมดีใจมาก เพราะพรุ่งนี้จะได้มีเพื่อนเดินขึ้น Thorung La Pass
ไม่ต้องกลัวหลง แค่เดินตามๆเค้าไป
ผมมานั่งนึก นี่ก็ 11 วันแล้ว เดินมาได้ 100 กว่ากิโลเมตร กับกระเป๋าหนัก 20 กว่าโล
เราทำได้ยังไงเนี่ย ไม่คาดคิดว่าจะพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้จริงๆ
ผมเอามาทาช็อคโกแลตกิน อร่อยใช้ได้เลยทีเดียว
ก่อนจะกลับไปที่ห้อง กินแกงกระหรี่โรซ่ากับข้าวที่เหลือ
และสุดท้าย ตอนค่ำๆ ไปสั่ง Chapati อีกจาน เพราะติดใจ
กินตุนไว้ พรุ่งนี้ต้องใช้แรงเยอะ 55555
ในห้องอาหาร เจอแผ่นนี้แปะอยู่ เป็นแผนที่กรุงเทพ ฮ่าๆ
หลังจากแปรงฟัน ผมก็นอนหลับไปตั้งแต่ 2 ทุ่มครึ่ง
ตื่นขึ้นมาอีกที 4 ทุ่มครึ่ง เพราะท้องเสีย เดินไปเข้าห้องน้ำข้างนอก
ลมแรงมากๆ หนาวสุดๆไปเลย
นั่งส้วมไป ก็สั่นไป ฟินนน
สรุปเส้นทางวันนี้
จาก Ledar ถึง High Camp ระยะทางประมาณเกือบๆ 7 กิโลเมตร
Ledar (4220 m) > Thorung Phedi (4520 m) > High Camp (4870 m)
วันนี้เดินไม่ไกลครับ แต่เหนื่อยพอสมควร เพราะต้องเดินขึ้นหลายร้อยเมตร
จาก Ledar ถึง Thorung Phedi ใช้เวลา 2 ชั่วโมง และขึ้นไปที่ High Camp อีก 1 ชั่วโมง
4/3/59
เมื่อคืน ผมไม่ได้ใช้ถุงนอนที่ซื้อมา เพราะที่พักมีผ้าห่มผืนหนาๆใหญ่ๆให้
ผมแค่ขดตัวเป็นหนอน และก็นอนคุมโปรง ไม่ให้ความร้อนออกไปจากผ้าห่ม
ก็นอนหลับสบาย จนถึงเช้าเลยครับ
ตื่นขึ้นมาอีกทีตอน ตี 4 กว่า ท้องไส้ผมยังปั่นป่วนไม่หาย
ออกไปล้างหน้า แปรงฟัน หนาวมากๆครับ มือชาและแดงเลยทีเดียว
ก่อนจะเข้าไปขอน้ำร้อนที่ครัว มาทำโจ๊กและเนสวีต้ากิน
และเตรียมตัวออกเดินทางต่อครับ
ก่อนจะเริ่มเดิน เลยเข้าไปซื้อน้ำร้อนอีก 1 ลิตร ราคา 150 รูปี
เอาไว้เป็นน้ำกินระหว่างทาง
ช่วงแรกๆก็เดินตามใครไม่ทันหรอกครับ โดนคนอื่นแซงไปหมด
แต่ก็ยังมีคนตามหลังมาเรื่อยๆครับ เพราะบางคนก็เริ่มเดินจาก Thorung Phedi
ถึงจะเหนื่อย แต่เดินสนุกมากจริงๆครับ เช้านี้
มีเครื่องดื่ม และขนมขาย แต่ราคาน่าจะแพงเอาเรื่อง
หลักจากนั่งพักจนหายเหนื่อย ผมก็ออกเดินต่อ
บางคนเดินเร็ว บางคนเดินช้า
ส่วนผมเดินเหมือนเต่าครับ คล่อยๆก้าวไปทีละนิด
คนเดินเร็วก็นำไปไกล ผมก็ยังคงเดินคนเดียวเหมือนเดิม
และหายใจก็ลำบากด้วย ผมเดินๆหยุดๆ ตลอดทาง
เพราะถ้าเดินติดต่อกันนานๆ จะหายใจไม่ทันเลยครับ
ค่าบริการน่าจะหลายพันรูปี
ซึ่งโชคดี วันที่ผมมา อากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส และมีนักท่องเที่ยวเดินกันเยอะ
ทำให้มีรอยเท้าอยู่บนเส้นทาง ผมก็แค่เดินตามรอยเท้าไปเรื่อยๆ
ผมว่าอาจจะมีหลงแน่ๆ
ผมใช้เวลา 2 ชั่วโมง 40 นาที จาก High Camp
อากาศด้านบนหนาว และลมแรงมากๆครับ หนาวจนน้ำมูกไหล
หลังจากที่ต้องเดินจากความสูง 800 กว่าเมตร
ขึ้นมาที่ Thorung la Pass ความสูง 5416 เมตร
ใช้เวลาเดินนานเป็น 10 วัน ระยะทางร้อยกว่ากิโล
มันไม่ง่าย ไม่ง่ายเลยจริงๆ
มีขึ้นก็ต้องมีลงครับ เราต้องเดินลงเขาไปที่ Muktinath ความสูง 3670 เมตร
เดินขึ้นว่ายากแล้ว แต่เดินลงก็ยากไม่แพ้กัน
เวลาลง ต้องจิกปลายเท้า ทำให้ปวดเท้ามากๆครับ และทางก็ชันด้วย
เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที
จะมาถึงร้านอาหารครับ สามารถนั่งพักเหนื่อย สั่งอาหารและเครื่องดื่มมาทานได้
แต่ผมแวะนั่งพักจนหายเหนื่อย แล้วก็เดินต่อทันที เพราะอยากไปให้ถึง Muktinath จะได้พักทีเดียว
รวมๆแล้ว ใช้เวลาลงจาก Thorung La Pass เกือบ 4 ชั่วโมงเลยทีเดียว
สอบถามราคา เจ้าของบอกว่าไม่คิดค่าที่พัก ถ้าสั่งอาหารกิน
ผมเลยตกลงเข้าพักทันที เป็นที่พักใหญ่พอสมควรครับ มีห้องพักหลายสิบห้อง
ด้านบนมีร้านอาหาร
หลังจากผมเข้าห้องพัก อาบน้ำเสร็จ ก็ขึ้นไปหาอะไรทานบนร้านอาหารของที่พัก
ซึ่งเมนูส่วนใหญ่จะเป็นอาหารฟาสฟู้ด ราคาแพงๆ 500-1000 รูปี
ผมเลยสั่ง Dal Bhat เพราะถูกที่สุด ราคา 400 รูปี
รสชาติไม่อร่อยเลยครับ มีแต่ผัก 55555
แต่ก็ได้เยอะ กินจนอิ่มเลยทีเดียว ถ้าไม่อิ่มก็ขอเพิ่มได้
ที่โรงแรมมีไวไฟให้ใช้ แต่ตอน 4 โมงเย็น ไฟดันดับ
ผมเลยออกมาเดินเล่นรอบๆเมือง
ให้เราลงชื่อ ว่าเราลงจาก Thorung La Pass มาแล้ว และจะไปไหนต่อ
ส่วนใหญ่จะนั่งรถบัส และเหมารถมาจาก Jomsom ครับ
กว่าไฟจะมา ก็เกือบ 6 โมงเย็น
ในที่พัก จะมีเตาผิงไฟอยู่ด้านล่าง ตอนเย็นก็จะมีนักท่องเที่ยวมากมาย มานั่งผิงไฟคลายหนาวกัน
ทำให้ไวไฟอืดมากๆ เล่นไม่ค่อยจะได้ เพราะแย่งกันใช้หลายสิบคน
มื้อเย็นผมเลยสั่ง Chapati มา 2 แผ่น ราคา 200 รูปี กินกับช็อคโกแลต
และนั่งมองคนอื่นกินพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ กันอย่างเอร็ดอร่อย
ผมมีเงินครับ แต่ไม่กล้ากิน เพราะเสียดาย หรือเรียกว่างกนั่นเอง 5555555
นั่งเล่นจนถึง 3 ทุ่มกว่า ก็เข้าห้องไปนอนพักผ่อน
สรุปเส้นทางวันนี้
ระยะทางรวมจาก High Camp ถึง Muktinath ประมาณ 14 กิโลเมตร
จาก High Camp ถึง Thorung La Pass ประมาณ 4 กิโลเมตร
และจาก Thorung La Pass ถึง Muktinath ประมาณ 10 กิโลเมตร
High Camp (4870 m) > Thorung La Pass (5416 m) > Muktinath (3670 m)
High Camp ถึง Thorung La Pass ใช้เวลา 3 ชั่วโมง
Thorung La Pass ถึง Muktinath ใช้เวลา 4 ชั่วโมง
5/3/59
ผมตื่นขึ้นมาตอน 6 โมงเช้า อากาศหนาวพอสมควร
มื้อเช้าซื้อน้ำร้อนครึ่งลิตร 50 รูปี มาทำโจ๊กกินเหมือนเช่นเคย
หลังจากอิ่มก็เก็บของออกจากที่พัก
เดินไปเรื่อยๆ ตามทาง ก็ไปเจอสถานีรถบัส
ซึ่งจากที่ผมหาข้อมูลมา จะมีรถบัสจาก Muktinath ไปที่ Jomsom
ตอนแรกผมกะจะเข้าไปถามราคา แต่เหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มนึง จะเดินไป Jomsom
ขนาดผู้หญิงยังเดิน แล้วผมจะไม่เดินได้ไง
(ตอนหลังมารู้ราคา ค่ารถบัสจาก Muktinath ไปที่ Jomsom อยู่ที่ 850 รูปีครับ)
แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะนั่งบัสไปกันมากกว่า
รถวิ่งผ่าน 10 คัน ฝุ่นก็ฟุ้ง 10 ที
เดินท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ แต่อากาศเย็นๆ
ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้าน Kagbeni ที่ความสูง 2850 เมตร
แต่นักท่องเที่ยวกลุ่มนี้จะไปเดินไป Jomsom เลย ผมก็เลยเดินตามไป
เลยแวะพักทานอาหารกลางวัน
ผมสั่งชานมกับขนมปังทาน้ำผึ้ง ราคา 200 รูปี
ก็เลยออกเดินต่อคนเดียว
และฝุ่นก็เยอะมากๆเช่นกัน เป็นการเดินที่ไม่สนุกเอาเสียเลย
ท่ามกลางสายลมที่พัดเกือบตลอดเวลา
ลมแรงมากๆครับ เป็นพายุขนาดย่อมๆเลยทีเดียว
และแล้วผมก็เดินมาถึง Jomsom ในเวลาเกือบบ่าย 3
สอบถามชาวบ้าน ได้ความมาว่า
จาก Jomsom จะมีรถลงไปที่ Tatopani ราคา 800 รูปี
และเราสามารถเดินต่อไปยัง Poon Hill ได้ ก่อนจะกลับ Pokhara
ซึ่งตอนแรกที่วางแผนมา ผมกะจะค่อยๆเดินลงไปเรื่อยๆจาก Jomsom
แต่คิดไปคิดมา เลยคิดว่านั่งรถไปน่าจะดีกว่า เพราะแถวนี้ก็วิวไม่ค่อยสวยเหมือนตอนแรกๆแล้ว
ผมเดินวนไปวนมาอยู่ในหมู่บ้าน Jomsom
ถามที่พักนู้นก็เต็ม ที่พักนี้ก็เต็ม
กว่าจะได้ที่พักก็เกือบ 5 โมงเย็น
สอบถามตอนแรก ราคา 200 รูปี แต่ผมต่อจนเหลือ 100 รูปี
มีไวไฟและน้ำอุ่นให้ใช้ อยู่แถวๆ Old Jomsom ซึ่งอยู่ใกล้ๆสนามบิน Jomsom
มื้อเย็นเลยสั่งแพนเค้กมากินให้หายอยาก
ก่อนจะนั่งเล่นเน็ต ส่งข่าวให้ที่บ้าน และนอนหลับไปด้วยความเพลีย
ระยะทางรวมจาก Muktinath ถึง Jomsom ประมาณ 23 กิโลเมตร
Muktinath (3670 m) - Kagbeni (2840 m) - Jomsom (2740 m)
เส้นทางฝุ่นค่อนข้างเยอะ ยิ่งช่วง Kagbeni ไป Jomsom ลมแรงมากๆ พัดทีตัวแทบปลิว
วันนี้เป็นวันที่เดินเยอะที่สุดตั้งแต่เดินมา
6/3/59
ผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตี 5 ครึ่ง เพื่อจะได้ไม่พลาดรถบัส ที่ต้องไปซื้อตั๋วแต่เช้า
หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน ทานข้าวเรียบร้อย
ผมก็เก็บของออกจากที่พัก
เพราะตอนนั้น รู้สึกเหนื่อย เบื่อ ขี้เกียจ และไม่ค่อยสนุกเหมือนวันแรกๆแล้ว
และสภาพเท้าของผมนั้นก็ไม่ค่อยโอเค เนื่องจากเดินลงเขาติดๆกันหลายวัน ทำให้นิ้วเท้าบวม และมีหนองไหล
สุดท้าย เลยเลือกที่จะกลับ Pokhara เลยละกัน
ผมเดินมาซื้อตั๋วรถบัสใกล้ๆที่พัก ซึ่งมีชาวบ้านมารอซื้อกันเยอะมากๆ
ผมโชคดีที่ "เจมส์" หนุ่มชาวจีนที่ผมเจอในที่พักเมื่อคืน เบียดชาวบ้านเข้าไปซื้อตั๋วให้
ซึ่งเมื่อคืน ผมและเจมส์ได้คุยกัน และตกลงกันว่าจะไป Poon Hill ด้วยกัน
แต่ตอนเช้าผมดันเปลี่ยนใจจะกลับ Pokhara ทำให้เจมส์ก็จะกลับด้วยเช่นกัน
ได้ตั๋วรถไปที่ Beni มา ในราคาคนละ 1400 รูปี
นี่ครับ ช่องขายตั๋ว ตอนแรกคนเยอะกว่านี้
ถ้าไม่ได้เจมส์เบียดเข้าไปซื้อตั๋วให้ ผมคงไม่ได้ตั๋วมาแน่นอน
สภาพเก่าและโทรมมาก เบาะด้านในแคบสุดๆ
เวลา 7.30 น. คนขึ้นมาจนเต็มรถ ก็ได้เวลาออกเดินทาง
หัวนี่สั่นดุ๊กดิ๊กตลอดทาง นั่งมาประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง รถจะจอดให้ลงไปเข้าห้องน้ำประมาณ 10 นาทีครับ
เสร็จแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ
ถนนบนเขามีแค่ 1 เลนถ้วน เวลารถสวนกันก็ต้องชะลอ ขับเร็วไม่ได้เลย
ยิ่งบนเขานี่ บางทีต้องหยุดให้รถอีกฝั่งไปก่อน
ฝั่งนึงก็ภูเขา ฝั่งนึงก็เหว นั่งไปก็ลุ้นไป เห้อ
เหนื่อยและเพลียมากๆครับ
ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่ง จากจุดพักรถ ก็จะมาถึง Tatopani ที่ความสูง 1190 เมตร
รวมๆแล้วใช้เวลา 4 ชั่วโมง จาก Jomsom ครับ
คนบนรถส่วนใหญ่จะลงที่หมู่บ้านนี้ เพราะจะเดินไป Poon Hill กันต่อ
แต่ผมขอบาย เดินไม่ไหวแล้วจริงๆ
คนขับรถลงไปทานข้าวประมาณ 15 นาที ก่อนจะออกเดินทางกันต่อ
แถมรถก็ส่ายไปส่ายมาตลอดทาง
นั่งรถไป ฟังเพลงเนปาลไป
โอ้ยย หนูเพลียค่ะพี่โชเฟอร์ ! ถนนจะแย่อะไรปานนี้
ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าๆ จาก Tatopani ในที่สุดก็มาถึง Beni ตอนบ่าย 2 ครึ่ง
มีคนเดินเข้ามาถามว่าจะไปไหน ผมบอกว่าไป Pokhara เค้าก็ชี้ให้ไปซื้อตั๋วได้เลย
สุดท้ายต้องรอจนคนเต็มรถนานครึ่งชั่วโมง กว่าจะได้ออกเดินทาง
เซลฟี่ซะหน่อยย
เอียงซ้ายเอียงขวา แวะส่งคนนู้น แวะรับคนนี้
ในที่สุดก็มาถึง Pokhara ตอนประมาณ 6 โมงเย็น
รถบัสปล่อยผมและเจมส์ลงตรงสามแยก ซึ่งต้องเดินไปที่ Phewa lake อีกประมาณ 2 กิโล
ผมลงรถมาด้วยความเพลีย วันนี้เป็นการนั่งรถที่ทรมานสุดๆ นั่งตั้งแต่เช้าจรดเย็นเลยทีเดียว
กว่าผมและเจมส์จะเดินหาที่พักได้ ก็เกือบๆ 1 ทุ่ม
ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก Phewa Lake
ราคาคืนละ 450 รูปี
ช่วงค่ำก็เดินเล่น หาอะไรกินแถวที่พัก ก่อนจะกลับห้องมานอนหลับไปด้วยความอ่อนล้า
7/3/59
วันนี้ ผมไม่ได้ไปไหนไกลครับ
เดินเล่นรอบๆเมือง Pokhara และนอนอยู่แต่ในที่พัก
เจมส์จะบินกลับกาฐมาณฑุ และบินกลับจีน
ส่วนผม จากที่วางแผนมาตอนแรกจะอยู่เนปาลเกือบๆ 1 เดือน
กลายเป็นว่าทุกอย่างผิดแผน ผมเดินเทรค และกลับลงมาเร็วกว่าที่คิด
ทำให้มีเวลาเหลือเยอะ สุดท้ายเลยตัดสินใจ เดินเที่ยวใน Pokhara อีก 1 วัน
และนั่งรถไปอินเดีย เพื่อรับความบันเทิงอีก 1 เดือนเต็ม ในวันพรุ่งนี้
เป็นผัดหมี่เนื้อควาย และเกี๊ยวซ่าเนื้อควาย
ราคาจานละแค่ 30 รูปี ได้เยอะมากๆ ต้องแบ่งเก็บใส่กล่องเลยทีเดียว
แต่ก็จะน้อยกว่าที่ ทาเมล และราคาก็น่าจะแพงกว่าด้วย
แนะนำให้ซื้อจาก ทาเมล เลยจะดีกว่าครับ
ร้านแรก บอกราคา 750 รูปี ร้านที่สองราคา 600 รูปี
แต่ผมก็ยังไม่ซื้อ เพราะคิดว่าไปซื้อตั๋วที่ท่ารถพรุ่งนี้น่าจะถูกกว่า
วันรุ่งขึ้น ผมเดินไปที่ Tourist Bus Park ระยะทาง 3 กิโล เพราะไม่อยากนั่งแท็กซี่ราคาแพง
มาถึงที่ท่ารถ มีคนเดินเข้ามาถามว่าจะไปไหน ผมบอกจะไป Sonauli
เค้าก็พาไปขึ้นรถ สุดท้ายผมโดนค่ารถไป 750 รูปี เจ็บใจเหลือเกิน
รู้งี้น่าจะซื้อตั้งแต่เมื่อวาน ไม่น่างกเลยจริงๆ
ระหว่างทางถนนแย่มาก อากาศก็ร้อนอบอ้าว ที่นั่งก็เบียด
ได้แต่ทนไปเรื่อยๆ
ระหว่างทาง รถยางแตก ต้องเสียเวลาเปลี่ยนอีก 15 นาที
รถจะมาจอดที่ Bhairahawa Bus Park
เราต้องนั่งริคชอว์หรือสามล้อ ไปที่ชายแดนอีก 3 กิโลเมตรกว่าๆ
ผมต่อราคาได้ 200 รูปี
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เข้าอินเดียแล้ว ตื่นเต้นสุดๆ
จึงรวมกลุ่มกัน แชร์รถจี๊ปไปที่สถานีรถไฟ คนละ 150 รูปีอินเดีย
คนขับก็ลีลามาก ไม่ยอมไปสักที กว่าจะออกรถก็เกือบ 6 โมงเย็น
คนขับก็ขับช้าสุดๆ ความเร็วแค่ 50-60
ถนนก็โครตแย่ อยากขับเลนไหนก็ขับกัน มั่วซั่วไปหมด
กว่าจะมาถึงสถานีรถไฟ Gorakphur ก็ตอน 3 ทุ่ม
ผมลงรถมาพร้อมกับอาการเมารถ เวียนหัว และคลื่นไส้สุดๆ
เพราะโดนคนข้างๆนั่งทับและเบียด อึดอัดสุดชีวิต
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเมารถเลยทีเดียว
ผมเดินงงๆเข้าไปในสถานีรถไฟ โอ้พระเจ้า คนเยอะมากมายมหาศาล
ซวยแล้วไง ผมไม่ได้จองตั๋วล่วงหน้ามา เพราะต้องใช้เบอร์อินเดียในการจอง
ผมเดินเข้าไปที่ช่องขายตั๋ว ขอซื้อตั๋วไป Dehli
ได้ตั๋วมาหนึ่งใบ ราคา 255 รูปี เป็นตั๋วไม่ระบุที่นั่ง เป็นรถไฟชั้น 3 คล้ายๆรถไฟฟรีบ้านเรา
ได้ตั๋วแล้ว แต่ยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวสุดๆ
เลยเดินไปหน้าสถานีรถไฟ มองหาร้านที่คิดว่าน่าจะถูกที่สุด
ได้ข้าวผัดเครื่องเทศอะไรมาก็ไม่รู้ ราคา 40 รูปี
กินไปก็จะอ้วกไป อาการเมารถยังคงไม่หาย
เลยต้องฝืนกินจนหมด เพื่อบรรเทาความหิว
และซื้อน้ำอัดลมมาอีก 1 ขวด เผื่อความซ่าจะช่วยให้อาการเมารถคลายลง
และมันก็ได้ผลจริงๆ อาการเมารถของผมค่อยๆบรรเทาลงไปเรื่อยๆ
เพื่อใช้ติดต่อที่บ้าน และใช้ในการจองรถไฟ
เวลาผ่านไปจนถึง 5 ทุ่ม ผมควรจะได้ขึ้นรถไฟ
แต่พอเช็คอีกที ก็พบว่า รถไฟดีเลย์ 2 ชั่วโมง เป็นตอนตี 1 แทน
ผมนั่งๆนอนๆอยู่บนม้านั่งในสถานีรถไฟด้วยความเพลีย
ในที่สุด เวลาตี 1 รถไฟก็เข้ามาเทียบที่ชานชาลา
ผมมองเข้าไปในโบกี้ที่ผมต้องเข้าไปนั่ง แล้วก็ต้องช็อค ! ช็อคมากกก
คนเบียดแน่นกันเป็นปลากระป๋อง ทั้งนั่งทั้งยืนกันเต็มไปหมด ไม่มีที่ให้เดินเข้าไปเลย
จังหวะนั้น ผมเลยแอบเนียน เดินเข้าไปในโบกี้ชั้น 2 ซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างรถไฟ
และแอบนั่งอยู่ข้างๆห้องน้ำ ในใจก็กลัวเจ้าหน้าที่เดินมาเห็น
แต่จะทำไงได้ ให้ผมขึ้นไปเบียดในโบกี้ชั้น 3 ผมได้ตายแน่ๆ
สุดท้ายเจ้าหน้าที่เดินมาเจอผมจริงๆ
เจ้าหน้าที่พาผมเข้าไปในห้องโดยสาร ซึ่งเป็นตู้นอนชั้น 2
มีเตียง มีแอร์อย่างดี ผมนึกว่าเจ้าหน้าที่จะใจดีให้ผมนอนในนี้
ที่ไหนได้ เดินมาบอกว่า ถ้าจะนอนในนี้ ต้องจ่ายเงิน 1500 รูปี
ผมช็อคอีกครั้ง และผมก็ได้แต่บอกว่าไม่มีตัง
เจ้าหน้าที่เลยบอกให้ผมออกไปที่ข้างห้องน้ำเหมือนเดิม และรอรถไฟจอด
รถไฟยังคงแล่นไปเรื่อยๆ ในที่สุด ก็เข้าเทียบชานชาลาที่สถานีแห่งหนึ่งในเวลาเกือบตี 2
เจ้าหน้าที่เดินมา และบอกให้ผมย้ายไปนั่งในโบกี้ชั้น 3
ผมเดินลงรถไฟมา ด้วยความมึนงง และอ่อนเพลีย
โบกี้ชั้น 3 เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แม้แต้ทางเดินขึ้น ยังไม่มีที่จะให้ผมก้าวขึ้นไป
รถไฟใกล้จะออกเต็มที ผมก็ไม่รู้จะทำไง
สุดท้าย ผมก็ต้องกระโดนขึ้นไปที่โบกี้ชั้น 3 พร้อมกระเป๋าทั้งหน้าและหลังที่แบกมาด้วย
ทุกคนที่นั่งและยืนอยู่ มองมาที่ผมด้วยสายตาเอือมระอา
จะเดินก็เดินไปไหนไม่ได้ ทางเดินบนรถไฟ มีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด
ที่ให้วางกระเป๋าก็ไม่มี
ผมยืนแบกกระเป๋าอยู่สักพัก ก็มีคนอินเดีย ช่วยเคลียช่องเก็บกระเป๋าด้านบน
และช่วยยกกระเป๋าไปเก็บในช่องให้
ผมรู้สึกขอบคุณเค้ามากๆ เพราะถ้าไม่ได้เค้าช่วย ผมต้องยืนแบกกระเป๋าไปตลอดทางแน่ๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ เลยได้แต่ยืนไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีที่ให้นั่งแม้แต้เซนเดียว
ผมยืนหลับๆตื่นๆอยู่นาน จนเริ่มทนไม่ไหว ความง่วงชนะทุกสิ่ง
ผมเห็นเบาะมันว่างอยู่ติ๊ดนึง ซึ่งปกติเบาะมันนั่งได้แค่คนเดียว
แต่ตอนนั้นก็มีคนนั่งอยู่แล้ว 2 คน นั่งกันเบียดสุดๆ แทบจะนั่งตักกันอยู่แล้ว
ผมเลยเข้าไปกระแซะๆ แย่งเค้านั่งบ้าง กลายเป็นว่า เบาะเล็กๆเบาะเดียว ต้องนั่งกัน 3 คน
แล้วก็นั่งหลับมันอยู่อย่างนั้นจนเช้า ทรมานสุดๆ เดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่นทั้งคืน
เช้าแล้วคนก็ยังเยอะอยู่เหมือนเดิม มีคนลง ก็มีคนขึ้นมาใหม่
จะลุกไปไหนก็ไม่ได้ ไม่งั้นที่นั่งได้หายแน่นอน
โชคดีตอนเช้ามีคนลุก ผมเลยรีบเข้าไปเสียบทันที
แต่ก็ยังคงนั่งเบียดๆอยู่เหมือนเดิม
สรุปทั้งวันไม่ได้ลุกไปไหนเลย
ห้องน้ำก็ไม่ได้เข้า อากาศก็ร้อนอบอ้าว
ดูอย่างในรูปด้านล่างนี้ จะเห็นว่าไม่มีใครสนใจใครทั้งนั้น
ใครจะนั่งตรงไหนก็นั่ง ตีนใครจะแกว่งไปแกว่งมาก็ไม่มีใครบ่น
ที่เก็บกระเป๋าด้านบนกลายเป็นที่นอน บางคนเอาเปลมาผูกก็มี
ช่างเป็นการเดินทางที่สนุกจริงๆ
ในที่สุดผมก็มาถึง Dehli ตอน 4 โมงเย็น
เกือบ 15 ชั่วโมงบนรถไฟชั้น 3 เป็นอะไรที่สุดๆจริงๆ
ใครอยากสัมผัสความเรียล ใกล้ชิดกับคนอินเดีย แนะนำเลยครับ 5555555
เพราะผมก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหน
ส่วนใหญ่จะนอนอยู่แต่ในที่พัก และก็ย้ายเมืองไปเรื่อยๆ ซึ่งก็ไม่มีอะไรน่าสนใจมาก
ถ้างั้น ผมขอจบรีวิว Annapurna Circuit ไว้เพียงเท่านี้นะครับ
ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเส้นทาง Annapurna Circuit
ที่พัก
ที่พักบนเขาส่วนใหญ่ราคาไม่แพงครับ แค่ไม่กี่สิบบาท บางที่พักฟรีด้วยซ้ำ
ในห้องนอน จะเป็นเตียงเดี่ยวๆ 2 เตียง
แต่ละหมู่บ้าน จะมีที่พักอยู่เยอะครับ ไม่ต้องจองล่วงหน้า ยังไงก็มีเพียงพอสำหรับนักท่องเที่ยว
อาหาร
อาหารราคาค่อนข้างสูงนิดนึง ถ้ากินแบบจัดเต็ม มื้อนึงประมาณ 150-300 บาท
และอาหารค่อนข้างหลากหลายครับ ทั้ง ข้าวผัด มักกะโรนี พิซซ่า พาสต้า เกี๊ยวซ่า แพนเค้ก แกงกะหรี่ มูสลี่
และอื่นๆอีกมากมาย ยังไงก็ไม่อดตายแน่นอน
ซึ่งรายได้ของชาวบ้านส่วนใหญ่ ก็มาจากอาหารนี่แหละครับ
น้ำดื่ม
บางหมู่บ้านจะมี Safe Drinking Water ซึ่งเป็นสถานีน้ำดื่ม
มีน้ำที่ผ่านการกรองและฆ่าเชื้อแล้ว ราคาลิตรละ 10-20 บาท
ซึ่งถ้าหมู่บ้านไหนไม่มี ผมก็จะกรอกน้ำกินจากก๊อกเลยครับ ซึ่งไม่ควรทำตาม
ถ้าใครกลัวสกปรก ก็ซื้อเม็ดยาฆ่าเชื้อจากทาเมลไปก็ได้ครับ
หรือจะซื้อเครื่องกรองน้ำที่เป็นแบบถุงน้ำ ราคา 4000-5000 บาทไปก็ดีครับ
ส่วนน้ำขวดตามที่พัก ขวดนึงประมาณ 50-100 บาทครับ แพงเอาเรื่องเหมือนกัน
เส้นทาง
ใครที่ไปคนเดียว ไม่ต้องกลัวหลงครับ เส้นทางค่อนข้างชัดเจน
ตามเส้นทางจะมีสัญลักษณ์บอกตลอด ซื้อแผนที่สักเล่ม เดินได้สบายๆ
ยกเว้นวันที่ข้ามพาสครับ ถ้าอากาศดี ฟ้าเปิด นักท่องเที่ยวเยอะ
เดินตามๆคนอื่นไป ยังไงก็ไม่มีหลง
แต่ถ้าอากาศไม่ดี เส้นทางไม่ชัดเจน อันนี้ก็เสี่ยงพอสมควรครับ
อุปกรณ์ที่จำเป็น
- เสื้อแจ็คเก็ตกันฝน กันลม
- เสื้อขนเป็ด หรือ Down Jacket ผมใช้ Mountain Hardwear Thermostatic กันหนาวได้ดี
- ลองจอน หรือ Base Layer 1-2 ชุด
- เสื้อยืดแห้งเร็ว 2-3 ตัว
- เสื้อแขนยาว ใส่กันแดดวันแรกๆ หรือถ้าไม่กลัวแดด ก็ไม่ต้องมีก็ได้ครับ
- กางเกงกันลม หรือ Soft Shell ใส่เวลาอากาศหนาวๆ หรือใส่นอนครับ
- กางเกงแห้งเร็ว ใส่เวลาเดินอากาศร้อนๆ
- ถุงเท้าแบบบาง 2 คู่ ใส่เดินวันแรกๆ ที่อากาศร้อน
- ถุงเท้าแบบหนา 2 คู่ ใส่เดินตอนอากาศหนาวๆ หรือใส่นอน
- รองเท้าสำหรับเทรค พวก Columbia, TNF, Merrell, Keen ผมใส่ Columbia มือสองคู่ละไม่กี่ร้อย แต่ก็ใช้ได้ดี
- รองเท้าแตะ ใส่ช่วงเย็น เวลาพักผ่อน
- หมวกกันหนาวแบบไหมพรม หรือแบบไหนก็ได้ ผมใช้ Icebreaker Merino Wool กันหนาวได้ดีเลย ที่ทาเมลมีขาย ใบละ 3000-4000 รูปี
- ผ้าบัฟ อันนี้สำคัญสุดๆ ผมเทรค 10 กว่าวัน ไม่ได้ทาครีมกันแดด แต่หน้าคล้ำลงไปนิดเดียว
- แว่นกันแดด ก็สำคัญไม่แพกัน
- ถุงมือ Liner ใส่กันแดด มีหรือไม่มีก็ได้
- ถุงมือกันหนาว
- ไฟฉายคาดหัว
- แผนที่ ซื้อที่ทาเมล 300 รูปี บอกละเอียดพอสมควร
- กระติกน้ำ Nalgene ซื้อที่ทาเมล ราคา 400 รูปี ใช้ใส่น้ำร้อน เผื่ออยากชงอะไรกิน
- ถุงน้ำ มีก็ดี ไม่มีก็ได้ แต่ผมใช้ตลอดการเดินทาง เพราะสะดวก ไม่ต้องหยิบกระติกน้ำออกมา
- ถุงนอน ซื้อที่ทาเมล แบบ -10 องศา ราคา 4000 รูปี ของ The North Face แต่เป็นของปลอม ใช้กันหนาวได้ดี
- Trekking Pole ผมไม่ได้เตรียมไป แต่ใช้ขาตั้งกล้องแทน 55555
- กระเป๋า Backpack แนะนำพวก Deuter, Osprey, Gregory, Lowe Alpine ส่วนตัวผมใช้ Osprey Ariel 65 + Quarsar
หรือถ้าจ้างลูกหาบ ก็หากระเป๋า Duffle ใบใหญ่ๆใส่ไปเลยครับ
- อาหาร ถ้าอยากประหยัดงบ พวกหมูหยอง อาหารซองโรซ่า โจ๊กซอง
- ช็อคโกแลต และสแน็คบาร์
ผมพกหม้อและเตาแก๊สไปด้วย สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ เพราะไม่ได้ซื้อแก๊ส เปลืองเนื้อที่ และหนักสุดๆ
- เดินคนเดียวได้ไหม ?
ผมเดินได้ ทุกคนก็เดินได้ครับ ถ้าไม่รักตัว กลัวตาย ลุยเลยครับ
ซึ่งจริงๆผมก็ไม่แนะนำให้ไปคนเดียว ควรจะจ้างลูกหาบสักคน จะทำให้เดินสนุกมากกว่าแบกเองแน่นอน
- ต้องออกกำลังกาย หรือฟิตร่างกายแค่ไหนก่อนจะมาเดิน ?
ตัวผมเอง ไม่ได้เตรียม หรือฟิตร่างกายอะไรก่อนมาเลย
ประสบการณ์เดินเขาของผม สูงที่สุดที่เคยเดิน ก็แค่ภูเขาไฟ Merbabu ที่อินโดนีเซีย สูงเพียง 3200 กว่าเมตรเท่านั้น
นอกจากนั้นก็ภูเขาในประเทศไทยธรรมดาๆ พวก ดอยหลวงเชียงดาว, ภูสอยดาว, ดอยม่อนจอง
ถ้าให้แนะนำ ผมว่าควรออกกำลังกาย ฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อที่ขาก่อนไปก็ดีครับ
- เหนื่อยมากไหม ?
เหนื่อยครับ เพราะผมแบกของเองทุกอย่าง
ถ้าจ้างลูกหาบสักคน ไม่เหนื่อยมากครับ เดินตัวปลิว สบายๆ
แต่ถ้าขึ้นไปที่สูงเกิน 3500 เมตร จะเริ่มหายใจลำบากครับ
ทำให้เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดพัก เพราะหายใจไม่ทันจริงๆ
- ค่าใช้จ่าย เอาแบบกลางๆนะครับ
ค่าวีซ่า 15 วัน 25 USD , 30 วัน 40 USD
ค่า Permit 2 ใบ 4000 รูปี
ค่าที่พักบนเขาคืนละ 50-150 รูปี
ค่าที่พัก Kathmandu , Pokhara คืนละ 400-2000 รูปี
ค่าอาหารแบบอิ่มๆ วันละ 1500 - 3000 รูปี
ค่าลูกหาบวันละ 15-20 USD
ค่าเดินทาง 4000 รูปี
ค่าตั๋วเครื่องบิน 10000-15000 บาท
- Annapurna Circuit ใช้เวลาน้อยสุดกี่วัน ?
ประมาณ 10 วันครับ แบบรวบรัดเลย เดินรวมๆประมาณ 65 กิโลเมตร
วันที่ 1 Bangkok to Kathmandu
วันที่ 2 Kathmandu to Chame (นั่งรถไปที่ Besisahar และแชร์จี๊ปขึ้นไปที่ Chame )
วันที่ 3 Chame to Lower Pisang (17 KM)
วันที่ 4 Lower Pisang to Bhraga (13 KM)
วันที่ 5 rest day in Manang
วันที่ 6 Manang to Ledar (11.5 KM)
วันที่ 7 Ledar to High Camp (6.2 KM)
วันที่ 8 High Camp - Thorung La Pass - Muktinath (14 KM)
วันที่ 9 Muktinath - Jomsom
วันที่ 10 Jomsom บินไป Pokhara บินต่อไป Kathmandu และกลับ Bangkokสรุป
การเดินบนเส้นทาง Annapurna Circuit ไม่ยาก และก็ไม่ง่ายครับ
ใครชอบความลำบาก เดินเหนื่อย เมื่อยขา ได้เห็นวิวภูเขาสูงๆ มีหิมะปกคลุมสวยๆ
วันๆไม่ต้องทำไรมาก แค่เดินแล้วก็เดิน ตกเย็นก็มานั่งชมวิว ชิวๆ จิบชา กาแฟ เกร๋ๆ
กลับมาก็มีรูปไปอวดเพื่อนๆ อัพลงไอจี เฟสบุ๊ค โอ้ยย แนะนำเลยครับ
ควรไปอย่างยิ่ง ชีวิตนึงได้ทำอะไรแบบนี้ ตื่นเต้นดีนะครับ
ทริปนี้เป็นทริปนี้ยาวนานมากครับ รวมแล้ว 48 วัน
ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงบ้านเลย 55555
หลายครั้งที่ท้อ หลายครั้งที่เหนื่อยจนแทบขาดใจ แต่ผมก็สามารถผ่านมันมาได้
ผมคิดว่าผมแข็งแกร่งขึ้นมากจริงๆ ความอดทนนี่เพิ่มขึ้นเยอะเลย
จากวันแรกที่ต้องแบกกระเป๋าหนัก 20 กว่ากิโล แล้วแทบจะทรุดลงไป
แต่วันหลังๆนี่ผมแบกเดินได้อย่างชิวๆ
ทริปนี้ผมหมดเงินไปประมาณ 31,000 บาท
เป็นทริปนี้แบบยาจกมากๆครับ ต้องแบกอาหารไปกิน
บางมื้อก็อด บางมื้อก็กินจนพุงกาง
มันไม่ใช่การไปเที่ยว แต่มันคือการไปทรมานตัวเองดีๆนี่เอง
ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ เหมือนเป็นการต่อสู้ และเอาชนะความกลัว
สุดท้ายแล้ว ผมก็ผ่านมันมาได้อย่างน่าภาคภูมิใจ (มั้ง) 55555
รู้สึกขอบคุณตัวเอง ที่เอาชีวิตรอดกลับมาได้
สำหรับผม ประเทศเนปาล สวยมากๆครับ ใครชอบเดินป่าปีนเขา ไม่ควรพลาดอย่างยิ่ง
ที่สำคัญ ค่าใช้จ่ายก็ถูกมากๆ ที่พักบนเขาคืนละไม่กี่สิบบาท
แต่อาหารอาจจะแพงสักหน่อย ถ้าแบกไปเอง ก็ประหยัดไปได้แน่นอน
ส่วนอินเดีย คนอินเดียน่ารักนะครับ บางคนดูจริงใจและเป็นมิตร
แต่ประเทศนี้สกปรกจริงๆครับ ไปทางไหนก็มีแต่ขยะ ขี้วัวนี่ให้เกลื่อน
หลายคนอาจจะไปเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ไม่ประทับใจ
ซึ่งผมก็เจอมาเหมือนกัน หลายๆครั้งที่อารมณ์เสีย เพราะพวกชอบตื๊อ
แต่เชื่อมั้ย ผมอยู่อินเดียเกือบเดือน ผมไม่โดนคนอินเดียโกงเลย
มีแต่ผมเนี่ยแหละ ไปโกงคนอินเดียซะเอง 55555555
ถ้าคนชอบเที่ยว ดูวิถีชีวิตของผู้คน แนะนำเลยครับ อินเดียมันสุดยอดจริงๆ
แต่สำหรับผมที่ชื่นชอบธรรมาชาติ ก็คงไม่เหมาะกับการเที่ยวอินเดียสักเท่าไหร่
สุดท้ายแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่ผ่านเข้ามา และอ่านจนจบนะครับ สวัสดีครับ
hoyberry
วันพฤหัสที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2559 เวลา 22.17 น.
